1088. Στην Οδό Βλαχάβα

Αρχές της δεκαετίας του 1960. Μένουμε στην Κάτω Ηλιούπολη, στην οδό Βλαχάβα. Σε ένα μικρούτσικο σπιτάκι. Μία κουζινούλα, ένα υπνοδωμάτιο και ένα σαλονάκι. Η τουαλέτα βρίσκεται στην αυλή! Πηγαίνω πια ή στην πρώτη ή στη Δευτέρα Δημοτικού.

 

Οι δρόμοι, χωματόδρομοι και μετά το σπιτάκι μας αρχίζουν τα χωράφια του Μαμάη. Ακόμα θυμάμαι να παίζουμε μέσα στα σπαρτά και έναν εξαγριωμένο αγρότη, υποθέτω, να μας κυνηγάει. Όπως έχω ολοζώντανη στη μνήμη μου μια τεράστια, στα παιδικά μου μάτια, κίτρινη μπουλντόζα να ισιώνει το δρόμο και τη μυρουδιά του ανασκαμμένου χώματος να με συνεπαίρνει.

Στη Βλαχάβα, λοιπόν, έχουμε ένα γειτονόπουλο, τον Θεόφιλο Τ., ο οποίος είναι τέσσερα – πέντε χρόνια μεγαλύτερος από εμένα. Οι μητέρες μας είναι φίλες.

Είναι η εποχή που έχω αρχίσει και διαβάζω τα πρώτα μου Μίκυ – Μάους και τα παιδικά κόμιξ της εποχής. Κάποια στιγμή ανακαλύπτω στο σπίτι του Θεόφιλου μια κούτα γεμάτη με αυτού του είδους τα περιοδικά. Βλέπω, κυριολεκτικά, αστράκια! Τρελαίνομαι από επιθυμία να τα διαβάσω. Όλα! Βλέπετε, την πετριά, την είχα από μικρός.

Κάποια στιγμή, λίγες μέρες αργότερα υποθέτω, βαδίζουμε πλάι-πλάι με το Θεόφιλο στη Βλαχάβα προς τα σπίτια μας. Εκεί συγκεντρώνω όλο μου το θάρρος και ξεστομίζω το αμίμητο:

Λαμβάνω την τιμή να σου ζητήσω να μου δανείσεις μερικά από τα περιοδικά που είδα στο σπίτι σου για να τα διαβάσω!

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη αντίδραση του Θεόφιλου, ο Θεός να τον αναπαύει, που γέλασε και ρώτησε:

Καλά, αυτό το “Λαμβάνω την τιμή” που το βρήκες;

Στη συνέχεια βέβαια μου δάνεισε τα περιοδικά που ζήτησα και συνέχισε, σαν μεγαλύτερος και ευπορότερος, να μου δανείζει για όσο καιρό παραμείναμε γείτονες.

Πριν από δέκα χρόνια περίπου πέρασα και πάλι από τη Βλαχάβα γυρεύοντας παλιά σημάδια. Θαύμα θαυμάτων! Το σπιτάκι, εγκαταλελειμμένο πια, βρισκόταν στη θέση του. Πόσο πιο μικρό και αχαμνό από τότε που ζούσα μέσα του μου φάνηκε! Συγκινήθηκα.

Όμως, ό,τι δεν έγινε σε σαράντα τόσα χρόνια μοιάζει να έγινε στα τελευταία δέκα. Μπήκα εχθές στο Google Earth και χρησιμοποιώντας και τη δυνατότητα του Street View προσπάθησα να  εντοπίσω το σπιτάκι της Βλαχάβα. Στη θέση του βρήκα μία πολυκατοικία. Και τόσο που κράτησε, το μικρούλι μου, λίγο δεν ήταν.

Στη φωτογραφία της αρχής η μητέρα μου, η αδερφή μου και εγώ φωτογραφημένοι στην βεραντούλα – διάδρομο μπροστά στην πόρτα της κουζίνας του σπιτιού της Βλαχάβα κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 60.

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά και να έχετε ένα όμορφο Δεκέμβριο!

Ένα κλικ μακριά και από το άλμπουμ του 1979 “Όταν Σε Περιμένω”, του Σταύρου Κουγιουμτζή με τη Βίκυ Μοσχολιού, ακούμε το εξαιρετικό “Δεν Είμαι Εγώ” σε στίχους του συνθέτη:

30/11/2016