Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

0881. Ανθ’ Ημών Αλοΐσιους


Ακόμα ένα κείμενο του Αλοΐσιους που αποδεικνύει ότι είχα δίκιο ότι τον αναγνώρισα σαν έναν άνθρωπο με εμπειρίες, σκέψεις και στάση ζωής ευθέως ανάλογες με τις δικές μου. Ως συνήθως ονόματα και . . . διευθύνσεις απουσιάζουν. Το κείμενο, ωστόσο, και δίχως αυτά είναι, για τους κατέχοντες, αποκαλυπτικό. Διαβάστε:

Μοιάζουν όλα τα σχοινιά να κόπηκαν. Το χειρότερο; Όλα τα νημάτια. Δεν μας συνδέει πια τίποτα, κανένα, ποτέ. Είναι εδώ και μήνες που το μόνο που ανταλλάσσουμε είναι σκέτες, ξερές “καλημέρες”, ούτε καν τυπικότητες. Ούτε το απλό και τετριμμένο “τι κάνεις;” μοιάζει να μην τολμά να απευθύνει ο ένας στον άλλο. Τι φοβόμαστε; Γιατί έχουμε τόσο κακιώσει; Που πήγαν οι εποχές με τις αγκαλιές και τις εκμυστηρεύσεις; Βιώνουμε ο ένας την απόρριψη του άλλου. Μοιάζει με πόλεμο, και είναι. Κανένας δεν επιθυμεί να υποχωρήσει, να ηττηθεί. Ο εγωισμός του καθενός έχει γίνει η μονάδα που κάνει τα μηδενικά, της αλλοπρόσαλλης και αδικαιολόγητης συμπεριφοράς μας, δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες. Δεν μου αρέσει αυτό που συμβαίνει και έχω την αίσθηση ότι ούτε και σ’ εκείνη αρέσει. Θα προτιμούσαμε, και θαρρώ είναι βάσιμο να το υποθέσω, να μην οδηγηθεί η σχέση μας, η όποια, σαφώς καλύτερη, στο κάτω – κάτω, εδώ που οδηγήθηκε. Είναι άσχημο το κλίμα, άσχημη αυτή η φορτισμένη κατάσταση. Δεν θα είχα πρόβλημα να υποχωρήσω πρώτος εγώ και με τον τρόπο μου το έκανα. Με μικρές διακριτικές κινήσεις που κάλλιστα θα μπορούσαν να ερμηνευτούν σαν πρόσκληση / πρόκληση για τερματισμό της εμπόλεμης, ας το πω έτσι, κατάστασης. Δεν ανταποκρίθηκε. Δεν μου έκανε εντύπωση. Αν για κάτι με έχει πείσει, στα δέκα και πλέον χρόνια, που αντάμωσαν οι στράτες μας, είναι ότι είναι τελικώς ασυγκίνητη στις όποιες κινήσεις μου. Δεν θα είχα πρόβλημα να παραδεχτώ ότι είναι ασυγκίνητη απέναντι σ’ εμένα και μόνο για τον απλούστατο λόγο ότι ουδόλως την έλκω. Μακάρι να είναι έτσι, ειλικρινά, και η κοπέλα να είναι σε θέση, με κάποιον άλλο, να αισθανθεί, να ανταποκριθεί και να ανταποδώσει. Θα ήμουν ευχαριστημένος. Το βεβαιωμένο ασυγκίνητό της, πάντοτε με τις υποθέσεις που ανέφερα, είναι που με περιόρισε στις μικρές, ήδη αποτυχημένες, κινήσεις. Αν είχα και την υποψία ακόμα ότι κάτι μπορεί να κινηθεί, κάποια χορδή της να αγγίξω άλλη θα ήταν η συμπεριφορά μου. Με έχει πείσει ότι δεν θέλει, σχεδόν ότι δεν μπορεί. Έχει την πορεία και τις υποχρεώσεις της και ομολογώ ότι ποτέ δεν ξεπέρασε κάποια σημεία. Η στάση της, και με το τωρινό φως, κρυστάλλινη. Εγώ είμαι που είχα τις ελπίδες, εγώ που έκανα τα όνειρα, εγώ που ζήτησα και δεν έλαβα. Εκείνη τυπική, απαθής, ασυγκίνητη. Την ανέβασα σε ένα βάθρο. Έκανα υποθέσεις. Δρούσα και περίμενα μια αντίδραση. Με τη σειρά μου ποτέ δεν ξεπέρασα κάποια, άλλα, σημεία. Όλα έμειναν μέσα σε ένα ελεγχόμενο πλαίσιο. Δίχως οξύνσεις, δίχως ακρότητες. Άθελα μου έγινα μεγαλομέτοχος στη σχέση που είχαμε. Όσο τη συντηρούσα όλα πήγαιναν τυπικά καλά. Συναντιόμασταν, μιλούσαμε, εκμυστηρευόμασταν πράγματα ο ένας στον άλλον. Πολλοί λίγοι άνθρωποι έχουν το σθένος να αρνηθούν όσα, ανέξοδα για τους ίδιους, τους προσφέρονται. Όταν έφτασα σε ένα κομβικό σημείο της ζωής μου θέλησα να της μιλήσω για την κατάστασή μου, τα όσα βίωνα. Είχα την επιθυμία να της τα πω, να μοιραστώ μαζί της. Δεν ήθελα με τίποτα να βάλω σε κίνδυνο την τάξη της ζωής της. Τίποτα το μεμπτό ή ανήθικο. Έκανα το σφάλμα, αν τελικά ήταν τέτοιο, να προλογίσω τις προθέσεις μου αυτές. Εκεί ήταν που το κλίμα στράβωσε. Συνάντησα αντίδραση με την μορφή της οφθαλμοφανούς αδιαφορίας. Αιφνιδιάστηκα, πικράθηκα, πείσμωσα. Ώστε τόσο καιρό δεν είχαμε χτίσει τίποτα; Μήτε μια τόση δα μικρούλα έκταση δεν έγινε βολετό να βρούμε, να σταθούμε, να μιλήσουμε. Πικράθηκα, το έγραψα. Είχα ζητήσει, πρώτη φορά, και μου είχε αρνηθεί. Κουμπώθηκα. Αραίωσα τις επισκέψεις. Περίμενα να συναισθανθεί, να επανακάμψει. Εγώ κουμπώθηκα μία κι εκείνη δύο. Λόγω χαρακτήρα, που σε πολλά δεν είναι και ότι το καλύτερο, κουμπώθηκα, με τη σειρά μου, τέσσερις. Το παιχνίδι είχε πια χαθεί. Ο εγωισμός έκατσε στη θέση του οδηγού. Πέρασαν μέρες, εβδομάδες, μήνες. Το πράγμα όλο και δυσκόλευε. Φτάσαμε στο τώρα με τις ξερές καλημέρες. Είχαμε την ευκαιρία μας, αυτό πιστεύω. Αν στράβωσε το πράγμα φταίμε κι οι δυο. Αυτό που ίσως διαφοροποιεί την κατάσταση είναι ότι εμένα μου κοστίζει και μάλιστα πολλά. Αν και για την απέναντι ισχύει το ίδιο, πράγμα που πολύ δυσκολεύομαι ακόμα και να υποθέσω, τότε προφανώς έχουμε να κάνουμε με δύο ανόητους. Εισπράττω αδιαφορία. Ανταποδίδω. Δεν θέλω να ξαναγίνω με τίποτα μεγαλομέτοχος στη σχέση. Ούτε σε αυτή ούτε και σε καμια άλλη. Τη βλέπω και θέλω να της μιλήσω, να της πω, όπως παλιά να την αγκαλιάσω. Να μάθω για τη ζωή της. Όλα αυτά μέσα μου. Εξωτερικά είμαι ψυχρός και αδιάφορος πεπεισμένος ότι έχω να κάνω με ένα πλάσμα αποδεδειγμένα ασυγκίνητο που δεν αξίζει μία επιπλέον ευκαιρία. Εγώ έφτιαξα την εικόνα της. Εγώ τη χαλάω. Αντέχω. 

Ένα κλικ μακριά: Booker T. Jones – The Cool Dude.



24/09/2013

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

0880. Από Το Παράθυρο ή Σύννεφα

Τα της προηγούμενης εγγραφής πραγματοποιήθηκαν. Όλα πήγαν καλά. Τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, 13 Σεπτεμβρίου, βρισκόμουν, ευτυχής, στην Τ47. Από το ταξίδι της επιστροφής, μέσα από το πουλμανάκι και με την φωτογραφική μηχανή του κινητού μου, οι φωτογραφίες που ακολουθούν. Μακάρι ο φακός να μπορούσε να συλλάβει ότι βλέπει το μάτι! Να είσαστε όλοι Καλά!














Ένα κλικ μακριά: Adamo – Mon Cinema:


18/09/2013

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

0879. Συντομία: Η Πρώτη Χάρις Του Ύφους

Αύριο. Μεσημεράκι. Πουλμανάκι. Κοζάνη. Μεθαύριο. Πρωί. ΣΤΕΠΟ. Παρουσίαση. SAP ERP. Μεθαύριο. Μεσημεράκι. Πουλμανάκι. Αθήνα. Γλυφάδα. Ταλαιπωρία, ίσως. Να μας έχει ο Θεός Καλά.

Ένα κλικ μακριά: The Beatles – Yesterday:


11/09/2013

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

0878. Α΄ Προς Κορινθίους Επιστολή ή Trois Couleurs: Bleu


Συνεπής προς όσα έγραψα στην προηγούμενη εγγραφή εχθές το βραδάκι είδα, σε DVD, την ταινία Trois couleurs: Bleuμε πρωταγωνίστρια την Juliette Binoche σε σκηνοθεσία Krzysztof Kieslowski. Την ταινία την βρήκα, όπως σημείωσα, Εξαιρετική!”.
Και είναι!

Στο τέλος, λοιπόν, της εξαιρετικής αυτής ταινίας ακούγεται μια χορωδία να ψάλλει, πώς αλλιώς να το πω;, και μάλιστα στα Ελληνικά, ένα απόσπασμα από την Α΄ Προς Κορινθίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Βέβαια, αν δεν υπήρχε η μετάφραση στους υπότιτλους, πολύ δύσκολα θα αντιλαμβανόταν κανείς ότι η χορωδία τραγουδά στα Ελληνικά (με έναν επιπλέον βαθμό δυσκολίας να προστίθεται από το γεγονός ότι οι που έψελναν, πιθανότατα, δεν γνώριζαν Ελληνικά). Αυτό που, μετ’ ευχαριστήσεως, άκουγα δεν μου ήταν παντελώς άγνωστο όμως, με την ευκαιρία αυτή, το έψαξα λίγο παραπάνω. Κατέληξα στο κείμενο που ακολουθεί και που σήμερα μοιράζομαι με εσάς. Ένα, κατά τη γνώμη μου, από τα ωραιότερα κείμενα που έχουν γραφτεί ποτέ στην Ελληνική γλώσσα. Ιδού! (πρώτο):





Ἐὰν τας γλσσαις τν νθρπων λαλ κα τν γγλων, γπην δ μ χω, γγονα χαλκς χν κμβαλον λαλζον. 2 κα ἐὰν χω προφητεαν κα εδ τ μυστρια πντα κα πσαν τν γνσιν, κα ἐὰν χω πσαν τν πστιν, στε ρη μεθιστνειν, γπην δ μ χω, οδν εμι. 3 κα ἐὰν ψωμσω πντα τ πρχοντ μου, κα ἐὰν παραδ τ σμ μου να καυθσωμαι, γπην δ μ χω, οδν φελομαι. 4 γπη μακροθυμε, χρηστεεται, γπη ο ζηλο, γπη ο περπερεεται, ο φυσιοται, 5 οκ σχημονε, ο ζητε τ αυτς, ο παροξνεται, ο λογζεται τ κακν, 6 ο χαρει π τ δικίᾳ, συγχαρει δ τ ληθείᾳ· 7 πντα στγει, πντα πιστεει, πντα λπζει, πντα πομνει. 8 γπη οδποτε κππτει. ετε δ προφητεαι, καταργηθσονται· ετε γλσσαι, πασονται· ετε γνσις, καταργηθσεται. 9 κ μρους δ γινσκομεν κα κ μρους προφητεομεν· 10 ταν δ λθ τ τλειον, ττε τ κ μρους καταργηθσεται. 11 τε μην νπιος, ς νπιος λλουν, ς νπιος φρνουν, ς νπιος λογιζμην· τε δ γγονα νρ, κατργηκα τ το νηπου. 12 βλπομεν γρ ρτι δι' σπτρου ν ανγματι, ττε δ πρσωπον πρς πρσωπον· ρτι γινσκω κ μρους, ττε δ πιγνσομαι καθς κα πεγνσθην. 13 νυν δ μνει πστις, λπς, γπη, τ τρα τατα· μεζων δ τοτων γπη.

Έψαξα αρκετά στο διαδίκτυο για να βρω μια υποφερτή μετάφραση και αυτό όχι για άλλο λόγο παρά μόνο για να αποκτήσουμε την αίσθηση του τι σημαίνουν κάποιες λέξεις του κειμένου που σήμερα δεν χρησιμοποιούνται πια. Έτσι κι αλλιώς το κείμενο, έτσι όπως έχει παραδοθεί, είναι υπέροχο και καμιά μετάφραση δεν θα χρειαζόταν αν δεν υπήρχαν κάποιες λέξεις που, θα έλεγα, μας βασανίζουν. Άνοιξα τα λεξικά μου και ξεκίνησα να παραθέτω τα λήμματα των άγνωστων, σε εμένα, τουλάχιστον, λέξεων. Διαπίστωσα ότι δεν ήταν και το πλέον εύκολο. Άλλες λέξεις τις εύρισκα, άλλες όχι. Κατέληξα, λοιπόν, στην εύκολη λύση της παράθεσης μια μετάφρασης, έστω και φλύαρης. 

Φλυαρία που είναι, εν πολλοίς, δικαιολογημένη λαμβανομένης υπόψη της παλαιότητας του κειμένου και κατά συνέπεια της αδυναμίας για ευθεία αντιστοίχηση μεταξύ κάποιων λέξεων του τότε και του τώρα. Από την άλλη είναι ένα πραγματικό θαύμα που υπάρχουν σημαντικότατες λέξεις με νόημα αναλλοίωτο μέσα στους αιώνες που η Ελληνική γράφεται και μιλιέται πάνω στη γη. Παραθέτω, λοιπόν, μεταφρασμένο το κείμενο, από το e-ημερολόγιο  albanaki”, μόνο και μόνο για να αποκτηθεί η αίσθηση του τι σημαίνουν, αναγκαστικά στο περίπου πλέον, οι άγνωστες λέξεις και να αποκατασταθεί, στα μάτια του αναγνώστη, η ενότητα της πλήρους κατανόησης του υπέροχου αρχικού κειμένου. Ιδού (δεύτερο):




Α Κορ. 13,1        Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον.
Α Κορ. 13,1               Εάν υποτεθή, ότι έχω τέτοια ικανότητα, ώστε να εννοώ και να ομιλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπην, έχω γίνει χαλκός που ηχολογάει η κύμβαλον που αλαλάζει χωρίς να αναδίδη κανένα μουσικόν φθόγγον.
Α Κορ. 13,2        καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι.
Α Κορ. 13,2               Και εάν έχω το χάρισμα της προφητείας και γνωρίζω όλα τα άγνωστα και απόκρυφα μυστήρια και όλην την γνώσιν, που ημπορεί να χωρέση ποτέ ανθρωπίνη διάνοια, και εάν έχω την πίστιν εις όλην της την πληρότητα, ώστε με την δύναμίν της να μετακινώ βουνά, δεν έχω όμως αγάπην, δεν είμαι τίποτε.
Α Κορ. 13,3        καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.
Α Κορ. 13,3               Και εάν διαθέσω όλα μου τα υπάρχοντα, δια να αγοράσω ψωμιά και θρέψω με τα ίδια μου τα χέρια τους πεινώντας, και εάν παραδώσω το σώμα μου να καή εις την φωτιά, αλλά δεν έχω αγάπην, τίποτε δεν ωφελούμαι.
Α Κορ. 13,4        Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται,
Α Κορ. 13,4               Η αγάπη δείχνει μεγαλοψυχίαν και ανεκτικότητα, είναι ευεργετική και εξυπηρετική. Η αγάπη δεν ζηλεύει και δεν φθονεί. Η αγάπη δεν φέρεται με αλαζονείαν και αυθάδειαν, δεν υπερηφανεύεται και δεν ξιππάζεται.
Α Κορ. 13,5        οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν,
Α Κορ. 13,5               Δεν κάμνει ποτέ τίποτε το απρεπές και άκοσμον, δεν ζητεί εγωϊστικώς τα ιδικά της συμφέροντα, δεν εξερεθίζεται εναντίον του άλλου, δεν βάζει ποτέ κακό στον νου της εναντίον του πλησίον και δεν θέλει να ενθυμήται το κακόν που της έχει κάμει ο άλλος.
Α Κορ. 13,6        οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ·
Α Κορ. 13,6               Δεν χαίρει, όταν βλέπη να γίνεται κάτι το άδικον, και αν ακόμη με αυτό εξυπηρετούνται τα συμφέροντά της, χαίρει δε όταν βλέπη να επικρατή η αλήθεια.
Α Κορ. 13,7        πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.
Α Κορ. 13,7               Σκεπάζει και υποφέρει και δικαιολογεί όλα τα μειονεκτήματα και τα ελατώματα του πλησίον, διότι δεν θέλει ποτέ τον εξευτελισμόν του. Πιστεύει και δέχεται με εμπιστοσύνην κάθε τι καλόν δια τον πλησίον. Τα πάντα και πάντοτε ελπίζει δια την διόρθωσιν των παρεκτρεπομένων. Εις όλα δεικνύει υπομονήν απέναντι του πλησίον.
Α Κορ. 13,8        ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει. εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται.
Α Κορ. 13,8               Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ, αλλά μένει σταθερά και αιωνία. Είτε χαρίσματα προφητειών υπάρχουν τώρα θα έλθη καιρός, που θα καταργηθούν και δεν θα είναι πλέον χρήσιμα. Είτε χαρίσματα γλωσσολαλιών υπάρχουν, θα παύσουν και δεν θα έχωμεν πλέον την ανάγκην των είτε η επί μέρους γνώσις και επιστήμη των ανθρώπων, και αυτή θα καταργηθή, ως μικράς πλέον σημασίας.
Α Κορ. 13,9        ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν·
Α Κορ. 13,9               Διότι τώρα στον κόσμον αυτόν μερικώς και ατελώς γνωρίζομεν και μερικώς προφητεύομεν. Εχομεν πολύ πτωχήν και περιωρισμένην γνώσιν.
Α Κορ. 13,10      ὅταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται.
Α Κορ. 13,10             Οταν δε εις την μέλλουσαν ζωήν της αιωνιότητος έλθη το τέλειον και πάρωμεν από τον Θεόν την τελείαν γνώσιν, τότε το επί μέρους και περιωρισμένον καταργείται. (Τωρα είμεθα σαν νήπια ως προς την γνώσιν, τότε θα είμεθα ώριμοι και προωδευμένοι σαν άνδρες).
Α Κορ. 13,11      ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου.
Α Κορ. 13,11              Οταν ήμουν νήπιον, σαν νήπιον ωμιλούσα· είχα φρονήματα και σκέψεις νηπίου και σαν νήπιον εσυλλογιζόμουν και έκρινα. Οταν όμως έγινα άνδρας, κατήργησα και αφήκα πλέον τας νηπιώδεις γνώσεις και τον νηπιώδη τρόπον του σκέπτεσθαι. (Εις την παρούσαν ζωήν έχομεν την ατελή και ανανάπτυκτον διάνοιαν και γνώσιν του νηπίου).
Α Κορ. 13,12      βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.
Α Κορ. 13,12             Διότι τώρα βλέπομεν σαν μέσα σε μεταλλινόν θαμπόν καθρέπτην θαμπά και ακαθόριστα, ώστε να μας μένουν πολλά ασαφή και σκοτεινά, άλυτα προβλήματα και απορίαι, τότε όμως θα ίδωμεν πρόσωπον προς πρόσωπον, φανερά και καθαρά. Τωρα γνωρίζω ένα μέρος της αληθείας, τότε όμως θα αποκτήσω τελείαν επίγνωσιν, θα λάβω τόσον καθαράν και τελείαν γνώσιν, όσον πλήρως και τελείως με έχει γνωρίσει και με ωδήγησεν στον δρόμον της σωτηρίας ο παντογνώστης Θεός.
Α Κορ. 13,13      νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.
Α Κορ. 13,13             Εις δε την παρούσαν ζωήν, μένει η πίστις, η ελπίς και η αγάπη, τα τρία αυτά, μεγαλύτερα δε μεταξύ αυτών είναι η αγάπη.

Να είσαστε Καλά, να Αγαπάτε!

Καλό Σεπτέμβριο και πάλι.

Από το εξαιρετικό άλμπουμ Χαιρετισμοί (1982) του Μίκη Θεοδωράκη η Δήμητρα Γαλάνη τραγουδά Η Αγάπη Ζει Με Τα’ Όνειρο σε στίχους Γιάννη Θεοδωράκη:





01/09/2013