Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

0847. Υπό Διάλυση (Σχέσεις)


Τέταρτη φορά που η λέξη “Σχέσεις” εμφανίζεται σε τίτλο εγγραφής στο παρόν e-ημερολόγιο (οι άλλες τρεις, εδώ, εδώ και εδώ). Δεν είναι εύκολο να μιλά κανείς για το θέμα “Σχέσεις” και κυρίως όταν πρόκειται για δικές του σχέσεις που βρίσκονται υπό διάλυση. Μια επιπλέον δυσκολία, το να ξεφύγεις από το επιμέρους και να καλύψεις το όλον. Ή, για να μην πίσω από το δάκτυλό μας κρυβόμαστε, να μιλήσεις για μια συγκεκριμένη σχέση καλύπτοντας την ταυτότητά της προκειμένου αυτοί που σε γνωρίζουν να μην μπορέσουν να της αποδώσουν ονοματεπώνυμο.

Έχω ήδη γράψει ότι “Η ζωή είναι ένα πλέγμα σχέσεων” καθώς και άλλα αρκετά σε μια εγγραφή με τίτλο “Ζωή”. Μια εγγραφή εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένη στις σχέσεις δίχως αυτές να αναφέρονται στον τίτλο.

Ακόμα μια σχέση μου, λοιπόν, που διαλύεται (αν δεν έχει διαλυθεί ήδη). Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι κάτι τέτοιο σπανίως μου συμβαίνει. Μου έχει τύχει αρκετές φορές. Τόσες ώστε να έχω πειστεί πλέον ότι το έλλειμμα βρίσκεται στη δική μου πλευρά. Στον τρόπο που προσεγγίζω τον άλλο. Στον τρόπο που διεκδικώ. Είμαι, θαρρώ, περισσότερο βαρύς από ότι η εποχή δέχεται ή και ανέχεται.

Ενώ μία από τις αγαπημένες μου ρήσεις είναι η “Σε ένα πράγμα πρέπει να είμαστε απόλυτοι, στο να μην είμαστε απόλυτοι” μοιάζει να μην τα καταφέρνω να την υποστηρίξω μερικές φορές, θα έλεγα, σε επίπεδο συμπεριφοράς. Εμφανίζομαι να είμαι απόλυτος τη στιγμή ακριβώς που αυτό είναι το τελευταίο που θα ήθελα. Είναι ο διαμορφωμένος χαρακτήρας, τα παιδικά χρόνια, η διατροφή, οι συνθήκες ζωής και εργασίας. Όλα αυτά με ένα “μου” στο τέλος.

Έχω την αδυναμία να προσμένω από τον απέναντι, ποσοστιαία τουλάχιστον, τα όμοια. Ότι θα ανταποκριθεί, θα διανύσει αποστάσεις, θα μετατοπίσει αντιστάσεις, θα συσχετίσει και τελικά ή θα συγκατανεύσει ή σταθερά θα αποστασιοποιηθεί. Τίποτα πιο άσχημο και ψυχοφθόρο από το να εμπλακείς με ανθρώπους που συστηματικά δεν αρνούνται τίποτα από όσα, μικρά ή μεγάλα, τους προσφέρεις. Αυτούς στο δίχτυ γοητείας των οποίων, κατ’ αρχήν τουλάχιστον,  μπλέκεσαι και ενώ πασχίζεις, με λόγια, έργα και κινήσεις, να τους δείξεις το ενδιαφέρον και τη συγκίνησή σου αυτοί αποδεικνύονται απρόθυμοι επί της ουσίας να κουνήσουν ακόμα και το μικρό τους δαχτυλάκι. Δικαιολογίες για τη συμπεριφορά τους αυτή μπορεί να υπάρχουν πολλές ίσως ακόμα και ανυπέρβλητα, προσωπικά και κοινωνικά, εμπόδια και ένα status quo που κάθε άλλο παρά ευνοεί την προσέγγιση.  Αυτό θα μπορούσα να το καταλάβω και να το συζητήσω. Αυτό το οποίο δεν μπορώ να δικαιολογήσω και τελικά να αποδεχτώ ωστόσο είναι η ασυνέπεια, η ασυνέχεια και κυρίως το να είναι ο άλλος ασυγκίνητος. Και πέφτω συνέχεια απάνω τους! Είναι ό,τι ακριβώς με εξουθενώνει και με αποθαρρύνει. Ότι με κάνει, ασυνείδητα σε κάποιες περιπτώσεις, να κλείνομαι στο καβούκι του απόλυτου, του μη διαπραγματεύσιμου.

Ένα υπερδεκαετής κύκλος, λοιπόν, κλείνει. Προσπάθησα, είπα, έπραξα, έδειξα, καρτέρησα. Δεν κατέληξε πουθενά. Είχα αμυδρές ελπίδες. Γεύτηκα μεγάλες χαρές από μικρές νίκες. Πήρα μια πρόγευση ευτυχίας. Είμαι ευγνώμων για ότι, μέσα από αυτή τη σχέση, αισθάνθηκα, σκέφτηκα, αποτύπωσα, έζησα. Πιστέψτε με, δεν ήταν καθόλου λίγα και πολλά από αυτά ήταν πρωτόγνωρα. Δεν θέλω να ελπίζω πια. Κατανοώ πλήρως και συμμερίζομαι τις δυσκολίες του απέναντι. Αποδέχομαι το γεγονός ότι είναι αδύνατον να αρέσουμε σε όλους. Ή τουλάχιστον να τους αρέσουμε μέχρι του σημείου να ξεβολευτούν, να δοκιμάσουν, να πράξουν. Μένει σε αυτές τις περιπτώσεις η απορία για το ποια θα μπορούσε να ήταν η εξέλιξη σεναρίων του τύπου “τι θα γινόταν αν. . .”. Δεν θα μάθω, επίσης, το τι τελικά αποκόμισε ο απέναντι από όλη αυτή, την όποια, μεταξύ μας ιστορία. Και θα το ήθελα. Ας πάει, λοιπόν, και αυτό μαζί με τα άλλα. Εξάλλου, το έχω ήδη γράψει: Είναι πολλά αυτά που μας αφορούν και για τα οποία ποτέ δεν θα μάθουμε.

Προσωπικά ήμουν πρόθυμος να μιλήσω και να πω. Πόσα και τι; Όσα και ό,τι η κατάσταση και η στιγμή θα μου επέτρεπε.  Ζήτησα, για τούτο, τόπο και χρόνο. Δεν μου δόθηκαν. Μπορεί ακόμα να υπάρχει ένα μικρό περιθώριο αλλά, αν γνωρίζω τον εαυτό μου, και να μου δοθούν, τώρα πια, το πιθανότερο είναι να τα απορρίψω.

Με βασανίζει πάντοτε, και ειδικά στη συγκεκριμένη περίπτωση, το του Φρανσουά Μοριάκ “Δεν μπορούμε να πούμε τίποτα, αφού δεν μπορούμε να τα πούμε όλα”. Δυστυχώς για λόγους πολλούς είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα πω όλα. Συνεπώς σιωπώ. Ίσως τελικά, περισσότερο για εμένα τώρα πια, να είναι καλύτερα έτσι.

Σήμερα κλείνουν δυο μήνες από το, ας πούμε, πραξικόπημά μου. Δόξα τω Θεώ όλα μοιάζει να πηγαίνουν σχετικά καλά.

Συνεχίζω. Αυτό είναι όλο.

Καλό Φεβρουάριο, φίλες και φίλοι αναγνώστες!

‘Ένα κλικ μακριά το κλασικό “Born to Be Wild” των Steppenwolf (επειδή το άκουγα εχθές και μου άρεσε πολύ!).



01/02/2013

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου