Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

0842. Το Επόμενο Παρακαλώ


Ακόμα ένα ημερολογιακό έτος έφτασε στο τέλος του. Ποτέ πια το 2012 δεν θα αντιπροσωπεύει το παρόν. Ευτυχώς ο αντικαταστάτης του, το 2013, είναι έτοιμος να αναλάβει καθήκοντα. Ανθρώπινες εφευρέσεις και συμβάσεις που εξυπηρετούν την εφήμερη ύπαρξή μας. Σιγά να μην το σύμπαν καταλαβαίνει από πρωτοχρονιές και έτη. Τεμαχίζουμε το συνεχές για να σηματοδοτήσουμε, να θυμόμαστε, να ανακαλούμε. Ήταν μια δύσκολη χρονιά το 2012 γενικά και ειδικά. Έχουμε μπλέξει με τενεκέδες, ανίκανους και ανθρώπους, που λέει ο λόγος για πολλούς από δαύτους, που δεν αγαπούν τον άνθρωπο. Η απληστία βασιλεύει και κυριαρχεί, οι πλούσιοι έχουν βάλει τους πολιτικούς και τους πολιτικάντηδες στο βρακί τους κι ο κοσμάκης υποφέρει. Αναρωτιέμαι ποιο είναι το νόημα κάποιοι να αυγατίζουν τα εκατομμύρια τους και κάποιοι άλλοι να μην έχουν να φάνε. Όλα έχουν γίνει περιπλοκοπερίπλοκα, από τις κοινωνίες μέχρι τους νόμους, τα χρηματιστήρια και τους διεθνείς οργανισμούς. Περιπλοκοπεριπλοκότητα που τους μόνους που εξυπηρετεί και βολεύει είναι τους κατέχοντες και τους ισχυρούς. Βεβαίως απέναντι στους νόμους, και στο Ελλάντα, όλοι είμαστε ίσοι. Μόνο που κάποιοι, συμπτωματικά πάντοτε οι πλούσιοι και ισχυροί, είναι πιο ίσοι απ’ όλους τους άλλους. Καλή είναι η υπομονή αλλά έχει και αυτή τα όρια της και αν δεν τα φτάσαμε ακόμα έτσι όπως πάμε σύντομα θα πέσουμε απάνω τους. Δεν αντέχετε τόση κοροϊδία επί τόσο πολύ. Όλο κόβουν – κόβουν – κόβουν μισθούς και συντάξεις και αυξάνουν – αυξάνουν – αυξάνουν φόρους και χαράτσια. Έχουν βαλθεί να σώσουν την Ελλάδα και να ψοφήσουν τις Ελληνίδες και τους Έλληνες. Και να μην αρχίσουμε να μιλάμε για το ήθος και τις ικανότητές τους (ανεργία, λίστα Λαγκάρντ, αντιμετώπιση φοροδιαφυγής και όλα τα άλλα). Μόνο που τα σκέφτομαι όλα αυτά οργίζομαι. Το ξαναγράφω: Έχουμε μπλέξει με τενεκέδες. Τέλος πάντων, μέρα που είναι, σταματώ εδώ. 

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά! Ευχές για ένα 2013 όχι καλύτερο από το 2012, σιγά τα ωά, αλλά για ένα 2013 αυθεντικά και απόλυτα Καλό!

Να είσαστε γεροί, να αντιστεκόσαστε, να αγαπάτε, να βοηθάτε τους αναγκεμένους, να χαμογελάτε, να περιφρονείτε τους τιποτένιους και να τους το δείχνετε!

Καλή Χρονιά Συνέλληνες!

Ένα κλικ μακριά αγαπημένος Γιώργος Μουζάκης και “Εγώ Θα Σ’ Αγαπώ και Μη Σε Νοιάζει” με τη Γιοβάννα και τον Γιάννη Πετρόπουλο σε στίχους Κώστα Κοφινιώτη.



31/12/2012

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

0841. Διάβασμα

Συνειδητοποίησα ότι τον τελευταίο καιρό δεν διαβάζω. Είναι οι αλλαγές που έχουν γίνει και ο περιορισμός του ελεύθερου χρόνου μου. Το γεγονός, επίσης, είναι ότι τελευταία προτιμώ να βλέπω ταινίες (σε DVD μιας και η τηλεόραση, πέντε λεπτά πρόγραμμα δέκα λεπτά διαφημίσεις, με απωθεί). Από την άλλη ακόμα και το κρύο, θα έλεγα, δεν ευνοεί το διάβασμα. Έχω ένα σωρό βιβλία που περιμένουν τη σειρά τους. Εξακολουθώ, φυσικά, και, όσο μπορώ, να αγοράζω βιβλία. Όπως το “Γιάκομπ Φον Γκούντεν”, του Robert Walser, που σήμερα παράγγειλα στον βιβλιοπώλη μου. Από τη Δευτέρα, 31 Δεκεμβρίου, ξεκινά η κανονική μου άδεια και ελπίζω, μέχρι την 11 Ιανουαρίου 2013 που επιστρέφω, να βρω τους παλιούς καλούς ρυθμούς μου και στο διάβασμα.

Η φωτογραφία που ακολουθεί είναι από τη χθεσινή βόλτα στο ηλιόλουστο Καβούρι:


Ένα κλικ μακριά: Bad Company καιReady For Love”.


27/12/2012



Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

0840. Σκορπίσματα

 

Είναι τώρα εδώ και καιρό που δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, να γράψω. Όχι μόνο εδώ, ή και στο άλλο, αλλά ακόμα και στο κλασσικό χειρόγραφο ημερολόγιο μου. Μακρινές μοιάζουν οι καλές εποχές των τριών εγγραφών ανά εβδομάδα. Θα μου πείτε, ίσως, “Σιγά, δεν γράφεις και έχασε η Βενετιά βελόνι!”. Με μεγάλη προθυμία θα συμφωνήσω μαζί σας. Δεν το κρύβω. Ποτέ δεν το έκρυψα. Γράφω πρωτίστως για τον εαυτό μου. Από εσωτερική ανάγκη, αν το θέλετε. Γράφω και ομολογώ ότι είμαι ο πιο φανατικός αναγνώστης των γραπτών μου (είτε τα δημοσιοποιώ είτε όχι). Αν τώρα υπάρξουν και αναγνώστες που, διαβάζοντας τα όσα κοινοποιώ, αντλήσουν χαρά ή και ευχαρίστηση δεν μπορώ παρά να αισθανθώ, με τη σειρά μου, χαρά, ευχαρίστηση και, βεβαίως, ικανοποίηση. Δεν υπάρχει, πιστεύω, άνθρωπος που κοινοποιεί γραπτά του και δεν έχει την ματαιοδοξία αυτά να αρέσουν, σε λίγους ή πολλούς. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι το πλήθος των αναγνωστών του παρόντος e-ημερολογίου βαίνει σταθερά μειούμενο. Το δίκιο είναι πάντοτε, σε αυτές τις περιπτώσεις, με το μέρος των αναγνωστών. Τα γραπτά μου, τελευταία, είναι θαρρώ πολύ προσωπικά, και αρκετά κωδικοποιημένα, για να προσελκύσουν αναγνώστες, που δεν φτάνουν εδώ κατά τύχη, έξω από τον κύκλο όσων με γνωρίζουν προσωπικά. Ατυχώς η κατάσταση αυτή δεν προβλέπεται να αλλάξει στο άμεσο μέλλον.

Είναι δύσκολες οι εποχές που ζούμε. Έχει κλειστεί ο καθένας στον εαυτό του και προσπαθεί να επιβιώσει. Ο διαμελισμός από τη δράκα αυτών που έχουν την εξουσία στη χώρα συνεχίζεται. Από τη μία μείωση των αποδοχών μέχρι μηδενισμού και από την άλλη αύξηση της φορολογίας, χαράτσια και “εισφορές”, παντός είδους και με το έτσι θέλω, μέχρι εξοντώσεως. Κάνουν ότι μπορούν για να χάσουμε το χαμόγελο, τη χαρά και κυρίως την αξιοπρέπειά μας. Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ και το γνωρίζουν. Ελπίζω να έλθει η στιγμή που ο καθένας από δαύτους θα πληρώσει για τα ανομήματά του. Όχι στην άλλη ζωή μα σε τούτη.

Γιορτές δίχως γιορτές. Το ερώτημα είναι τι σχέση έχει ο Χριστιανισμός με τις κοινωνίες μας. Από ελάχιστη έως καμία, φοβάμαι. Εξακολουθούν να με εκνευρίζουν τα λαμπάκια και τα γλομπάκια στα μπαλκόνια και τα δέντρα. Ευτυχώς φέτος είναι αισθητά μειωμένο το πλήθος τους.

Καλά είναι τα σημειώματα, σε μπλε και κίτρινα χαρτάκια, με τις ευχές μα ακόμα καλύτερη μια ζεστή αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο. Μονάχα που την αγκαλιά πρέπει να τη ζητήσεις εγκαίρως ενώ το χαρτάκι σου το αφήνεις όποτε ευκολύνεσαι. Δεν είναι όλες οι σχέσεις για χαρτάκια και, πολύ περισσότερο, δεν είναι όλες οι σχέσεις για ζεστές αγκαλιές και φιλιά. Διαλέγεις, πληρώνεις και παίρνεις.

Να μας έχει ο Θεός Καλά!

Αφτα!

Ένα κλικ μακριά (Ευχαριστώ, Κάτια, που μου το έπεμψες) ο Johnny Cash τραγουδά “Sixteen Tons”:




22/12/2012

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

0839. Εν Ολίγοις


Καινούργιες συνθήκες
Νέες δεξιότητες
Λιγότερος ελεύθερος χρόνος
Δοκιμασία / επαλήθευση σχέσεων
Περισσότεροι βαθμοί ελευθερίας
Μικρότερη οικονομική άνεση
Δοκιμασία βασικής επιλογής


 16/12/2012

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

0838. Σήμερα / Αύριο

 

Σήμερα εδώ
Αύριο εκεί 
Ζωή
Από την αρχή

Τύχη αγαθή
Και εδώ
Και εκεί.

Ευχές για έναν Καλό Δεκέμβριο σε όλες και όλους εσάς εκεί έξω. . .

Ένα κλικ μακριά αγαπημένος Dean Martin και “LITTLE OLD WINE DRINKER ME”:


30/11/2012
 

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

0837. Εφιάλτης




Το έχω σκεφτεί εδώ και καιρό. Να κοιμηθείς στο κρεβάτι σου και να ξυπνήσεις κάπου αλλού. Οπουδήποτε πάνω στη γη. Απρόσμενα. Απροειδοποίητα. Να μη γνωρίζεις που βρίσκεσαι, πόσο κοντά σου υπάρχουν άνθρωποι, τι γλώσσα μιλάνε. Αν θα τα καταφέρεις να επιστρέψεις στον τόπο σου. Και από το ατομικό στο συλλογικό. Ο ένοικοι μια πολυκατοικίας. Ο κάτοικοι μιας πόλης. Όσοι κατοικούν σε μια χώρα. Κοιμούνται και ξυπνάνε αλλού. Εκτός πολυκατοικίας, πόλης, χώρας. Κάτω από δέντρα, πάνω σε βουνά, σε κρεβάτια άλλων, σε κελιά φυλακών, σε κρεβάτια νοσοκομείων. Αλλού γι’ αλλού. Είναι κυριολεκτικά χαμένοι. Τρομοκρατημένοι. Άντρες και γυναίκες. Παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι. Κοιμούνται και ξυπνάνε αλλού. Οπουδήποτε πάνω στη γη εκτός από τη χώρα τους. Οικογένειες, σχέσεις, κοινότητες, διαλυμένες. Το απόλυτο χάος. Ο μέγιστος εφιάλτης. Και πως επωφελούνται οι άλλοι οι, σε κάθε περίπτωση, γείτονες; Κλέβουν, αρπάζουν, εισβάλλουν; Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για διαμερίσματα, πόλεις και χώρες δίχως ενοίκους, δίχως κατοίκους. Και αν θέλουμε να το επεκτείνουμε ας υποθέσουμε ότι αυτό συμβαίνει για το σύνολο των κατοίκων της γης. Μια παγκόσμια αντιμετάθεση σωμάτων. Πέφτεις για ύπνο στο κρεβατάκι σου και ξυπνάς, αν είσαι τυχερός, στο κρεβάτι ενός άνετου διαμερίσματος στο κέντρο του Παρισιού. Προσοχή όμως έστω και να μιλάς Γαλλικά θα είναι δύσκολο να συνεννοηθείς. Είπαμε: παγκόσμια αντιμετάθεση. Τα πάντα σε διάστημα μιας, δυο ημερών θα έχουν παραλύσει. Δεν θα υπάρχει άνθρωπος για άνθρωπος στη δουλειά του. Νοσοκομεία, αστυνομικά τμήματα, πυροσβεστικές υπηρεσίες, στρατοί, μέσα μαζικής μεταφοράς, και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε,  δίχως προσωπικό. Πού απευθύνεσαι, ποιον ρωτάς, πώς συνεννοείσαι, πώς επιστρέφεις; Πώς, πρώτο απ’ όλα, επιβιώνεις; Η ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής και του αφανισμού. Ίσως κάτι τέτοια πρέπει να βάζουμε στο νου μας για να μπούμε σε σκέψεις δεύτερες και να αναθεωρήσουμε τη στάση μας και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις ζωές μας. Γιατί, ανάγκη να το ξαναπώ:

Σαν είδος, πλέον, έχουμε ξεφύγει!

Ένα κλικ μακριά ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδά “Το Τσάμικο Τσακίστηκε”, των Μιχάλη Γκανά – Νίκου Αντύπα, από το καινούργιο του άλμπουμ “Τι Θα Πει Έτσι Είναι”.


21/11/2012

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

0836. Τακτοποιώντας

Πέρασα το Σαββατοκύριακο, 3 και 4 Νοεμβρίου 2012, τακτοποιώντας, κυρίως, βιβλία και ταινίες σε DVD. Μια διαδικασία που πάντοτε μου δίνει ευχαρίστηση και χαρά. Ευτυχώς τα βιβλία που επιθυμούσα τακτοποιήθηκαν στους διαθέσιμους χώρους και υπάρχει και περιθώριο για τα όσα θα ακολουθήσουν. Με τα DVD όμως αντιμετώπισα προβλήματα χώρου και αναγκάστηκα, σε δυο ράφια, να τα διατάξω σε διπλή σειρά. Ο επιπλέον διαθέσιμος χώρος στην περίπτωση των DVD είναι εξαιρετικά περιορισμένος. Με τα μουσικά CD δεν ασχολήθηκα. Βρίσκονται στο υπόγειο και είναι μια χαρά ταξινομημένα και τακτοποιημένα. Ο πειρασμός τώρα είναι άλλος. Το να καταχωρίσω το που βρίσκεται το κάθε βιβλίο. Σε ποια βιβλιοθήκη και σε ποιο ράφι ή ντουλάπι. Με δεδομένο ότι  ήδη διαθέτω μια ενημερωμένη βάση τους, σε MS Access, είναι αρκετά εύκολο αν και, ως συνήθως, χρονοβόρο. Η ιδέα πάντως μου μπήκε και, αν υποτεθεί ότι, μετά από τόσα χρόνια, γνωρίζω τον εαυτό μου, θα το κάνω! Το ίδιο, βεβαίως, είναι καλό να γίνει και με τα DVD για τα οποία επίσης, το μαντέψατε;, υπάρχει βάση (πάντα σε MS Access). Όσο αφορά το περιεχόμενο των ραφιών είναι εύκολο. Φωτογραφίζεις και καταγράφεις. Με τα ντουλάπια είναι, βεβαίως, δυσκολότερο. Να μας έχει ο Θεός Καλά και όλα γίνονται. Το μόνο σίγουρο ότι στην εποχή της μεγάλης λιτότητας, που πλέον βιώνουμε, έχω στη διάθεση μου αρκετά βιβλία, ταινίες και μουσική για να καλύψω, ας πούμε, τουλάχιστον τα επόμενα δέκα – δεκαπέντε χρόνια. Μετά, βλέπουμε! Θα έχουν, αποχωρήσει, ελπίζω, και τα 300 μπουμπούκια ανωτέρας υποστάθμης που σήμερα μας . . . (βάλτε ότι επιθυμείτε) και όλα θα είναι, ελπίζω και πάλι, καλύτερα!

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά!

Ακολουθούν φωτογραφίες βιβλιοDVDθηκών:






Ένα κλικ μακριά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στο επίκαιρο “Δελτίο Των 8” σε μουσική του ίδιου και στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου:


08/11/2012 

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

0835. Δεν Θέλω



Δεν θέλω να κλείσει ο Οκτώβριος με δυο μόνο εγγραφές στο e-ημερολόγιο αυτό. Μακάρι να υπήρχε η διάθεση, γιατί όποιος το επιθυμεί χρόνο βρίσκει, για πέντε και για δέκα εγγραφές το μήνα. Δυστυχώς δεν υπάρχει. Πατάω, το διάστημα αυτό, σε δυο βάρκες και μέχρι να καταλήξω στη μία, που έχω επιλέξει, δοκιμάζομαι. Ευτυχώς, όπως έγραψα και στην προηγούμενη εγγραφή, μέσα στο Νοέμβριο ελπίζω το ζήτημα, αυτό . . . με τις βάρκες, να διευθετηθεί.

Όσο αφορά το ταξίδι στη Δυτική Μακεδονία όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Άνοδος μέσω Λαμίας, Δομοκού, Καλαμπάκας, Καρδίτσας και Εγνατίας οδού. Κάθοδος μέσω Βέροιας και Τεμπών. Με παρέα καλών συναδέλφων πέρασα καλά και είχα και την ευκαιρία να επισκεφθώ και τόπους όπου έζησα και εργάστηκα. Ένα απρόσμενα ευχάριστο διάλειμμα, λοιπόν, στην γκρίζα καθημερινότητα που τελευταία με περιβάλλει.

Έτσι, απλά, οι εγγραφές του Οκτωβρίου έγιναν τρεις κι εγώ σας εύχομαι ένα Καλό βράδυ και μια Υπέροχη εβδομάδα. Να προσέχετε, να αντιστεκόσαστε, να αγαπάτε τον εαυτό σας!

Αφιτά!

Ένα κλικ μακριά: Gary Moore και “Empty Rooms



28/10/2012

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

0834. Επιστροφή Στις (Επαγγελματικές) Ρίζες


Κυριακή, Δευτέρα και Τρίτη επαγγελματικό ταξίδι στη Δυτική Μακεδονία. Εκεί όπου έζησα και εργάστηκα τη χρονική περίοδο 1983 – 1992. Καλά ήτανε, καλά πέρασα. Επιστροφή στις, επαγγελματικές, ρίζες λοιπόν. Ευτυχώς ακόμα υπάρχουν συνάδελφοι του τότε τους οποίους πάντοτε χαίρομαι να συναντώ και να συναναστρέφομαι. Θα πάμε και θα επιστρέψουμε οδικώς. Να είναι καλά ο Φ. που το πρότεινε μιας και τα αεροπορικά ταξίδια δεν είναι το καλύτερό μου. Ελπίζω και εύχομαι όλα να πάνε καλά, οι προγραμματισμένες συναντήσεις μας να ολοκληρωθούν με επιτυχία και να επιστρέψουμε χαρούμενοι στη βάση μας.
Εδώ θα με περιμένουν υποχρεώσεις και δουλειές. Το Μέγα Project Δ. έχει μπει πλέον στην τελική του φάση. Ελπίζω σε ένα μήνα περίπου να έχει ολοκληρωθεί. Κι ακόμα περισσότερο ελπίζω να αποδειχτεί ότι έκανα την σωστή κίνηση. . .

Να είσαστε όλες και όλοι Καλά!

Ένα κλικ μακριά αγαπημένη Πέγκυ Ζήνα και “Σου Χρωστάω Ακόμα Ένα Κλάμα” των Γιώργου Σαμπάνη – Νίκου Μωραΐτη.

20/10/2012

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

0833. Μια Γάτα Στην Τ47

Πριν από λίγες μέρες. Απογευματάκι. Φτάνω στην Τ47. Στο χέρι κρατώ μια σακούλα παντοπωλείου (βαρβαριστί: Supermarket). Μέσα στη σακούλα η Canon 600D στη θήκη της. Με το που ανοίγω την αυλόπορτα και μπαίνω την βλέπω στα αριστερά μου. Στο μπαλκόνι του Α΄ ορόφου βγαίνει ο Μ.. Του κάνω νόημα να μη μιλήσει. Βγάζω την Canon από τη σακούλα και τη θήκη της. Την βάζω στο “on”. Την στρέφω προς αυτήν. Προλαβαίνω να τραβήξω τρεις φωτογραφίες. Όταν σκοπεύω για την τέταρτη μου στρέφει την πλάτη και νωχελικά αποχωρεί. Είναι νέα και όμορφη. Το ένα της μάτι είναι πράσινο. Το άλλο μπλε. Μια πριγκίπισσα. Από τις τρεις φωτογραφίες που τράβηξα η καλύτερη είναι η δεύτερη. Την παραθέτω:


Ένα κλικ μακριά η Αρλέτα τραγουδά την κλασσική “Σερενάτα” των Λάκη Παπαδόπουλου – Μαριανίνας Κριεζή. 


07/10/2012 

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

0832. Από την Α στην Τ και Όχι Μόνο


Έχω κολλήσει, εκεί που έχω κολλήσει. Μια κατάσταση που, τις μέρες αυτές τουλάχιστον, χωράει στη σιωπή. Αποδέχομαι το Status Quo. Αυτό είναι όλο.

Οι μέρες περνάνε. Οι εργασίες συνεχίζονται. Καινούργιες δαπάνες εμφανίζονται. Προσπαθώ για το καλύτερο με τους πόρους που υπάρχουν. 

Όλα μοιάζουν και είναι δύσκολα. Είναι η συλλογική ανημποριά, το μούδιασμα, η κατάθλιψη. Και όμως, για πολλούς ισχύει το “Business as usual”.  Πώς το αντέχουν, πώς το μπορούν, μυσιτήριο μέγα. Χαζοχαρούμενοι σε έναν κόσμο που αποδιοργανώνεται. Ίσως είναι μια κάποια λύση αλλά όχι αυτό που χρειάζεται.

Βυθίζομαι. Στις σκέψεις. Στο εαυτό μου. Σε αυτό που έρχεται. Σε αυτά που θα μείνουν πίσω. Δεν προσπαθώ να αλλάξω. Προσπαθώ να βελτιστοποιήσω αυτό που είμαι. Προσπαθώ να βρω ενέργεια για απαραίτητες και αναπόφευκτες πράξεις και κινήσεις.

Οι μέρες περνάνε. . .


30/9/2012

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

0831. Συνεχίζεται


Μια δύσκολη εβδομάδα, η προηγούμενη, πέρασε. Μια εβδομάδα κατά την οποία έγιναν αρκετά για την ολοκλήρωση μιας διαδικασίας που συνεχίζεται. Έμεινε η κόπωση και όχι κατ’ ανάγκη του σώματος.

Βρίσκομαι σε μια κατάσταση που δεν επιθυμώ να εξηγήσω τίποτα και σε κανέναν. Αντιθέτως. Διακαώς επιθυμώ να γίνω ασαφής, σκοτεινός, γιατί όχι;, μια φορά στη ζωή μου ασυνεπής. Όχι τόσο στα έργα όσο, επιτέλους, στα λόγια. Άλλα θέλω να ξεστομίζω και άλλα στο βάθος να εννοώ. Θέλω να αφήνω διαστήματα σιωπής, υπονοούμενα, διφορούμενα, μισοτελειωμένες φράσεις. Θέλω ο απέναντι να προβληματιστεί, να διανύσει αποστάσεις, να κάνει υποθέσεις, να την πατήσει, να επανακάμψει, να με βρει και να με αποκαλύψει. Θέλω να είμαι σκέτος ο εαυτός μου με την ηλικία, τα βιώματα, τις παραξενιές μου. Θέλω τα 1+1 μου άθικτα στις θέσεις τους. Δεν θέλω να επιμένω, δεν θέλω να διεκδικώ τίποτα που να είναι πιο μακριά από το άπλωμα του χεριού μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι παραιτούμαι, αδιαφορώ ή υποχωρώ. Σημαίνει απλά και μόνο ότι βαρέθηκα, κουράστηκα, απαύδησα. Δίνω έτσι χρόνο στον εαυτό μου και ευκαιρίες στους απέναντι. Να πουν, να πράξουν, να δείξουν. Να πληρώσουν και αυτοί το κόστος της επιμονής, της υπομονής, της συνέπειας. Όσο η βάρκα δεν κινδυνεύει να τσακιστεί στα βράχια δεν επιθυμώ να απλώσω τα χέρια μου στα κουπιά. Θέλω να συντομεύσω, κατά το δυνατόν, το χρονικό διάστημα ανάμεσα στο σήμερα και το σημείο που θα σημάνει την καινούργια, δική μου, αρχή. Αυτό, το παλεύω.

Ένα κλικ μακριά ο Χάρης Μακρής τραγουδά “Πες Μου Ποιος Μπορεί” σε στίχους Ηλία Κατσούλη και μουσική Μιχάλη Κουμπιού.


25/09/2012

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

0830. Φάσεις



Τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη η φάση της αποδήμησης, του χάους. Θα ακολουθήσει αυτή της οργάνωσης, της δημιουργίας του κόσμου. Η τελική φάση είναι αυτή της εγκατάστασης, της ενδοσκόπησης, της ανασυγκρότησης.

Κάθε φάση με τις δυσκολίες, τις ευκαιρίες, τις λύπες, τις χαρές και τις χάρες της. Τις αφήνω να έρχονται. Να διαδεχτούν η μία την άλλη. Συμπλέω, αισθάνομαι, ζω, διδάσκομαι. Πληρώνω τις επιλογές μου.

Ο καιρός τα γιατρεύει όλα. Κλείνει τις πληγές. Αμβλύνει τα δυσάρεστα. Θεραπεύει. Του δίνω το λόγο. Τον αφήνω να κάνει τη δουλειά του. Τον εμπιστεύομαι. 

Ελπίζω.



17/09/2012

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

0829. Κλίμακα

Τελικά τα κατάφερα! Σε συνεννόηση με τον ευγενέστατο κ. Φ. του Φορέα Ανάπτυξης Ανθρώπινου και Κοινωνικού Κεφαλαίου “Κλίμακα” έδωσα για ανακύκλωση έναν μεγάλο όγκο βιβλίων και περιοδικών και τρεις συσκευές τηλεόρασης. Το “υλικό” είχα αρχίσει να το συγκεντρώνω ήδη από τον Δεκέμβριο του 2011, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία που ακολουθεί:


Στη συνέχεια ήρθε και το Μέγα Project Δ. και το πράγμα “αγρίεψε”! Αποτέλεσμα ήταν να συγκεντρωθεί τελικά, στην Τ47, ο όγκος υλικών που βλέπετε:

   

Στη φωτογραφία δεν περιλαμβάνεται η ογκώδης συσκευή τηλεόρασης SONY KV 32-FX 66E [32"] και η βάση της (συνολικού βάρους 70 κιλών περίπου) που επίσης δόθηκαν για ανακύκλωση. Τα περιοδικά ήταν κυρίως σχετικά με Η/Υ τα οποία συγκέντρωνα από την δεκαετία του ’80 (κυρίως Personal Computer World, Computer Για Όλους και ΡΑΜ) και από τα οποία επιλεκτικά κράτησα κάποια τεύχη (κυρίως τα 10 - 12 πρώτα). “Έδιωξα”, επίσης, και γύρω στα 35 τεύχη του περιοδικού “JAZZ & ΤΖΑΖ”.
Αρκετά από τα βιβλία αφορούσαν επίσης Η/Υ. Κάποια από τα βιβλία ίσως βρουν τη θέση τους σε μια βιβλιοθήκη που έχει δημιουργήσει η “Κλίμακα”. Από το να τα έδινα για πενταροδεκάρες σε κανένα επιτήδειο προτίμησα χίλιες φορές να τα δώσω εκεί που τα έδωσα. Όσο τόπο και να πιάσουν για εμένα θα είναι, ψυχικό, κέρδος.

Να μας έχει ο Θεός Καλά!. . .

Ένα κλικ μακριά: Αγαπημένη Κωνσταντίνα και “Έρχομαι” (του Φοίβου!).


12/09/2012

Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

0828. Τώρα Που


Τώρα που η διαδικασία ξεκίνησε και όλα έχουν πάρει το δρόμο τους. Που πρέπει, σε σύντομο χρονικό διάστημα, να ληφθούν σημαντικές αποφάσεις. Που πρέπει να αποκτηθούν καινούργιες δεξιότητες. Που αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο - που θα αλλάξει  ο τρόπος που σε βλέπει ο κόσμος. Που πρέπει να αποφασίσεις τι θα κρατήσεις, τι θα πετάξεις. Που λεπτομέρειες πολλές πρέπει να ταξινομηθούν και να αξιολογηθούν για να υπάρξει συντονισμός και να δρομολογηθούν διαδικασίες. Τώρα που βρίσκεσαι να εξετάζεις την πορεία της μέχρι εδώ ζωής σου. Να κάνεις σχέδια για τη συνέχεια της. Που θεωρίες εφαρμόζονται στην πράξη. Που μετράς τις δυνάμεις και τις δυνατότητες σου. Την πιο δύσκολη εποχή για τέτοιου είδους αποφάσεις και κινήσεις. Τώρα που ακόμα και η ελπίδα δυσκολεύεται να σηκώσει κεφάλι. Τώρα! Είναι η στιγμή να πατήσεις γερά και να προσπαθήσεις για το του Μάρκου Αυρήλιου:

-  Τήρησον ουν σεαυτόν απλούν, αγαθόν, ακέραιον, σεμνόν, άκομψον, του δικαίου φίλον, θεοσεβή, ευμενή, φιλόστοργον, ερρωμένον προς τα πρέποντα έργα.

Η . . . φιλοσοφία βοηθός!

Καλό Σεπτέμβριο!

Από το εξαιρετικό διπλό “Dantis Hits” (sic) του Χρήστου Δάντη, βεβαίως, και με ένα (αριστερό) κλικ, μπορείτε να ακούσετε το: “Κομμάτια”, σε μουσική Χρήστου Δάντη και στίχους Σάββα Αξιώτη.



31/08/2012

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

0827. Στους “Φακίρηδες”

Όταν, σήμερα, φτάσαμε στους “Φακίρηδες”, όμως ονομάζω την μικρή παραλία στο Καβούρι όπου κολυμπάμε, λίγο πριν τις οκτώ και μισή, βρισκόταν ήδη εκεί. Ο μισός μέσα στο νερό, δροσιζότανε. Ασπρόμαυρος, κάτισχνος με χαρακτηριστικά, θα έλεγα, λεπτά, ευγενικά, “σοφιστικέ”. Ράτσας. Αποθέσαμε και βουτήξαμε. Μέσα από τη θάλασσα τον έβλεπα να τριγυρνά στην παραλία. Με περισσή διακριτικότητα περιφερότανε ανάμεσα σε πετσέτες και ομπρέλες. Κολυμπούσαμε. Η Μ. βγήκε πρώτη. Την είδα που προσπαθούσε να τον προσεγγίσει. Ήταν υπερήφανος και τρομαγμένος. Έμοιαζε να δυσκολεύεται να πιστέψει ότι το χέρι που του απλωνότανε δεν ήταν για να τον χτυπήσει. Με τα πολλά πήρε το πρώτο μπισκότο που του πέταξε η Μ. Ακολούθησαν και άλλα. Όταν βγήκα από το νερό τον βρήκα στο ενάμιση μέτρο από την Μ. η οποία εξακολουθούσε να του πετά μπισκότα. Δεν ήταν ότι το καλύτερο αλλά η Μ. δεν είχε κάτι άλλο. Ξάπλωσα στην πετσέτα μου. Με κοίταζε ανήσυχος. Του είχα, προφανώς, χαλάσει την ατμόσφαιρα. Έτρωγε τα μπισκότα του και με παρακολουθούσε. Κάποια στιγμή εκδηλώθηκε! Άρχισε να με γαβγίζει. Όταν του πρόσφερα το μισό μου κουλούρι με ζαμπόν και τυρί φιλαδέλφεια με κοίταξε με διαφορετική ματιά. Του είχα προσφέρει κάτι καλύτερο από μπισκότα με ζάχαρη. Βγήκε και η Δ. και ο φίλος μας έφαγε και κουλουράκι σκέτο. Με περισσή αξιοπρέπεια έσκυβε και μάζευε με τη γλώσσα ότι του πετούσαμε. Μια κυρία παρουσιάστηκε με ένα αδειανό κεσεδάκι γιαουρτιού και έτσι μπορέσαμε και του δώσαμε και λίγο νεράκι. Κάποιοι, ευτυχώς οι λιγότεροι, τον κοιτούσαν με μισό μάτι, άλλοι προσπαθούσαν να του πιάσουν κουβέντα. Ακούστηκαν, βεβαίως, και μερικά “ξου”. Πήρα τη μηχανή που η Δ. χρησιμοποιεί για τις υποβρύχιες φωτογραφίσεις της και τον φωτογράφισα. Με τα πολλά και αφού μια πέτρα, από το πουθενά, εκτοξεύτηκε εναντίον του ο φίλος μας αποχώρησε. Ήταν η ξεχωριστή νότα του πρωινού μας. Αξιοπρεπής, κάτισχνος και προφανώς, κακοποιημένος και εγκαταλελειμμένος. Είχε ο φουκαράς περάσει και καλύτερες εποχές μα τώρα ήρθαν τα δύσκολα. Γι’ αυτόν και για όλους τους κάτοικους της χώρας. Το παλεύει, όμως. Με αξιοπρέπεια και ηρεμία. Σήμερα βρέθηκαν μπισκοτάκια και κουλουράκια. Αύριο, ποιος γνωρίζει;
Να είσαστε όλες και όλοι Καλά! Καλή Εβδομάδα!


Και ποιο τραγούδι ταιριάζει στην περίπτωσή του; Ιδού η απορία!
Ένα κλικ μακριά: “Me And You And A Dog Named Boo” από τους Lobo:


 19/08/2012

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

0825. Καραγκιοζιλίκια


Με τη μία χερούκλα κόβουν. Με την άλλη αρπάζουν. Από όπου μπορούν. Όσο μπορούν. Το άλλοθι τους; “Δεν θα θιγούν χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι!”. Το λένε και γεμίζει το στόμα τους! Θεωρούν ότι κάνουν κατόρθωμα μέγα. Όλοι οι άλλοι, μισθωτοί και συνταξιούχοι, είναι, για τα μούτρα τους, κάτι μεταξύ απατεώνων, χαραμοφάηδων, λαμόγιων και θεοτούμπηδων. Οι φοροφυγάδες μια ζωή στο απυρόβλητο. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι περισσότεροι από όσοι χρειάζονται, λένε κάτι με γραβάτες κύριοι, αλλά το κράτος, αυτό που λέμε κράτος στην Ελλάδα, τέλος πάντων, δεν λειτουργεί. Παράδειγμα; Μόλις τώρα καταφέρανε, με τα πολλά, να μας στείλουν το ΕΤΑΚ του 2009 μπας και μαζέψουνε κανένα ευρουλάκι και βουλώσουν κανένα στόμα υπαλληλίσκου της τρόικας. Από την άλλη, όμως, κλαψουρίζουν για το χάλι του κρατικού μηχανισμού που είναι σαφέστατα δημιούργημά τους.  Αλλά ας ξαναγυρίζουμε σε μισθωτούς και συνταξιούχους. Όλοι αυτοί, λοιπόν, που τολμούν να αμείβονται για την εργασία, που πρόσφεραν ή προσφέρουν, και οι αμοιβές τους, για να μη ξεχνιόμαστε, καταγράφονται, με ποσά πάνω από αυτά που ορίζουν το όριο της πείνας είναι καταδικαστέοι. Πως τολμούν! Ότι περισσεύει οι σοφοί κυβερνώντες το κόβουν. Σοσιαλισμός του κώλου. Όλοι ίσοι στην εξαθλίωση. Μέχρι όλοι οι Έλληνες να γίνουν χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι δίχως αξιοπρέπεια, δίχως όνειρα, δίχως ζωή. Διότι το γκουβέρνο δεν έχει, δε βγαίνει! Χρόνια πολλά αντεθνικής και εγκληματικής διαχείρισης των οικονομικών και του κράτους από, εκλεγμένους ή μη, γραβατάκηδες, ακαμάτηδες, ανίκανους, τενεκέδες και εαυτούληδες, και τώρα ζητάνε τα ρέστα από τα θύματα. Τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Τους κουνάνε το δάχτυλο. Τους υποχρεώνουν να σώσουν, με το έτσι θέλω τους,  το σάπιο σύστημα που δημιούργησαν και υπηρέτησαν. Η εύκολη λύση. Μια ζωή στη χώρα αυτή άλλοι τρώνε και άλλοι πληρώνουν. Τα αστροπελέκια της εξουσίας έχουν γίνει εξπέρ στη διαίρεση και την αφαίρεση, έχουν ξευτιλίσει τα οικονομικά μαθηματικά. Δεν έχει σημασία τι εισφορές έδινες μια ζωή για τη σύνταξη και το εφάπαξ σου. Όχι! Σημασία έχει τι ψίχουλα περισσεύουν στα κρατικά ταμεία. Από αυτά θα βολευτείς ελληνάκο και να είσαι και ευχαριστημένος. Γιατί έχεις μια δημοκρατικά εκλεγμένη τριαξονική κυβερνησάρα προσανατολισμένη στην “ανάπτυξη”, και εδώ γελάνε, και είσαι και στο ευρώ. Όχι παίζουμε! Ο φασισμός των οριζόντιων περικοπών και ο ίσος ή και μεγαλύτερος της “αναδρομικής ισχύος”. Η διαστροφή στην πράξη. Η αποθέωση της κρατικής αδικίας, ο εξευτελισμός του περί δικαίου αισθήματος. Όλοι ίσοι στην εξαθλίωση. Τι πάει να πει εργάτης και τι πάει να πει Διευθυντής; Τι διαφορά έχει να διαχειρίζεσαι πενταροδεκάρες από το να διαχειρίζεσαι εκατομμύρια; Τι πάει να πει σπούδασα; Τι πάει να πει υπηρετώ επί τριάντα χρόνια; Όλοι άνθρωποι είμαστε. Όλοι ίσοι. Πάρε λοιπόν, τις πενταροδεκάρες σου και βούλωσέ το. Δεν έχουμε, δεν βγαίνουμε. Κόψτε. Κόψτε. Κόψτε. Αναδρομικά, οριζοντίως, καθέτως και πλαγίως. Να δώσουμε τα χρωστούμενα, να αποκτήσουμε και πάλι “πρόσωπο” σαν κράτος. Ελληνίδες και Έλληνες και κυρίως οι νέοι δεν έχουν καμιά ανάγκη. Εξάλλου τόση σοσιαλιστική εκπαίδευση περί λιτότητας και μαγικών οικονομικών μαθηματικών τους έχουν κάνει. Δεν έχει την παραμικρή σημασία τι σπούδασες, πόσο δούλεψες, τι εισφορές σου παρακράτησαν και τις έφαγαν. Το μόνο που έχει σημασία, μερμηγκάκι Έλληνα, είναι τα ψιχουλάκια των κρατικών ταμείων. Από αυτά έχεις λαμβάνειν και να είσαι και ευχαριστημένος!

Μήπως ήρθε ο καιρός, σε αυτή την ευλογημένη χώρα, να εξετάσουμε πόσο κάνει ένα + ένα; 

Ένα κλικ μακριά: Σταύρος Λογαρίδης και "Μανούλα Ελλάς".


06/08/2012

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

0824. Θέλω να Πετάξω!


Το ομολογώ! Θέλω να πετάξω ένα σωρό αντικείμενα που πλέον δεν χρησιμοποιώ και, κυρίως, δεν προβλέπεται να χρησιμοποιήσω, και πάλι διστάζω. Καταλαβαίνετε! Ακόμα μια φορά, κάθε τέτοια εποχή, το Project Δήμητρα επανεκκινεί. Επιτίθεμαι σε ντουλάπια και συρτάρια, σε ντοσιέ και σε πάκα χαρτιών, σε CD και DVD, σε αντικείμενα κάθε φύσης! Εξετάζω, διαχωρίζω, ξύνω το πηγούνι. Αυτό το χρειάζομαι; Θα το χρειαστώ; Μου είναι απαραίτητο; Μπορώ, αν το χρειαστώ, να το ξαναβρώ; Τέτοια ερωτήματα. Αμείλικτα! Ακόμα και για τους παλιούς λογαριασμούς κινητής και σταθερής τηλεφωνίας προβληματίστηκα. Τελικά, το αποφάσισα! Θα τους πετάξω! Επειδή όμως είμαι αυτός που είμαι καταχώρισα τα βασικά μεγέθη τους και σε ένα αρχείο Excel (αχρείαστο να είναι)! Δυσκολεύομαι. Έχω ένα σωρό, μεγάλο σωρό!, από πλαστικές θήκες CD, μου πιάνουν χώρο, σκονίζονται και δεν κάνω μια έτσι να τις πετάξω. Μου λείπει το κουράγιο! Με κυνηγάει αυτό το του Βαλερί:

Συγκρατώ εκείνο που θέλω. Αλλά η δυσκολία δεν είναι εδώ. Είναι να συγκρατήσω εκείνο που θα θελήσω αύριο!. . Γύρεψα ένα κόσκινο μηχανικό. . .

[“Η Βραδιά με τον κ. Τεστ” σε μετάφραση του Γ. Σεφέρη].

Ψάχνω κι εγώ το κόσκινό μου και, όσο ψάχνω, όλο και κάτι πετάω. Λίγο σήμερα, λίγο αύριο, μαζεύεται το πράγμα. Και πρέπει οπωσδήποτε να μαζευτεί μιας και, όπως ήδη έγραψα στην προηγούμενη εγγραφή, το μέγα Project Δ. έρχεται! Είναι αλληλένδετα τα δυο Project. Το Μέγα και το άλλο. Χρειάζομαι χώρο, ηρεμία και . . . προδέρμ! Πραγματικά θέλω να απαλλαγώ από τα μη απαραίτητα. Εκεί που δυσκολεύομαι είναι στον ορισμό. Φιλοσοφικό, λοιπόν, το ερώτημα. Τι το απαραίτητο, τι το μη απαραίτητο και τι τ’ ανάμεσό τους; Εδώ σας θέλω! Φτιάχνω τις στοίβες μου, ντανιάζω, ξεχωρίζω για σκουπίδια ή ανακύκλωση και κάτι με τρώει. Ότι έχω στην κατοχή μου το αγαπάω! Αυτό είναι! Ανάγκη να, ταχέως, ξεαγαπήσω. Να, επιτέλους, πετάξω! Καλοκαιράκι, δύσκολοι, γενικώς και ειδικώς, καιροί, για πολλοστή φορά Project Δήμητρα και . . . ο Θεός βοηθός!

Προσπαθώ!


Ένα κλικ μακριά “Go Your Own Way” από τους Fleetwood Mac και το εξαιρετικό άλμπουμ τους “Rumors”.

25/07/2012