Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

0664. Ανακύκλωση

Τελικώς, κάτι κατάφερα με το Project Δήμητρα. Έδωσα για ανακύκλωση ένα σωρό πράγματα. Ένα πορτ – μπαγκάζ, και της Laguna είναι μεγάλο, κυριολεκτικά γεμάτο. Προηγήθηκε ο εντοπισμός του σημείου του Δήμου όπου θα μπορούσα να δώσω ηλεκτρικές συσκευές για ανακύκλωση. Εντοπισμός που επιτεύχθηκε μέσω του διαδικτύου, βεβαίως, και με τη βοήθεια του ιστοτόπου της Ανακύκλωση Συσκευών Α.Ε. Στον ιστότοπο αυτό βρήκα και πολύ χρήσιμες πληροφορίες για το τι είναι δυνατό να ανακυκλωθεί. Αποδείχτηκε ότι υπήρχαν πολλά αντικείμενα στην κατοχή μου που θα μπορούσαν να πάρουν έναν τέτοιο δρόμο. Τα συγκέντρωσα. Τα φόρτωσα. Τα έστειλα. Τι; Από συσκευές τηλεόρασης μέχρι ασύρματα τηλέφωνα, πιεσόμετρα, σαρωτές, εκτυπωτές, πληκτρολόγια, παλιούς οδηγούς δισκετών, CD και DVD, μητρικές πλακέτες, σκληρούς δίσκους και ηλεκτρικές σκούπες. Αισθάνθηκα καλά. Ένα σωρό πράγματα που δεν χρησιμοποιούσα πήραν το δρόμο τους. Δεν τα πέταξα, δε βρόμισα τον τόπο (θέλω να πιστεύω) και κέρδισα ένα σωρό χώρο που μου είναι απαραίτητος. Για μερικά από τα αντικείμενα αυτά χρειάστηκε να σκεφτώ κάποια δευτερόλεπτα προτού τα φορτώσω. Συναισθηματικό δέσιμο και τα τοιαύτα. Από την άλλη πόσο καιρός να κρατά κανείς αντικείμενα που δεν λειτουργούν ή που δεν πρόκειται να αγγίξει; Τη χάρηκα την κίνηση αυτή. Απαλλάχτηκα, θα έλεγα, από κάποιες εμμονές μου. Είχα πάρει φόρα! Η επόμενη κίνηση ήταν να απαλλαγώ από ένα μεγάλο χάρτινο φάκελο γεμάτο “μηχανολογικά” σχέδια από το πρώτο έτος του ΕΜΠ. Τα καημένα, τόσα χρόνια μετά, είχαν χάσει το χρωματάκι τους, είχαν “σκεβρώσει”. Το μόνο που έκανα, πριν πάρουν το δρόμο τους, ήταν να τα φωτογραφίσω με την κάμερα του κινητού. Ήταν κι αυτό κάτι. Το επόμενο βήμα που προγραμματίζω είναι να απαλλαγώ από ένα σωρό βιβλία που έχω συγκεντρώσει και που δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσω ή δεν θέλω πια. Στο μυαλό μου έχω ήδη επιλέξει τα ποια. Θα ακολουθήσουν, ελπίζω, πολλά από τα εκατοντάδες περιοδικά που έχω συγκεντρώσει. Θα είναι μια ανάσα. Χώρος, θα εξοικονομηθεί πολύτιμος χώρος. Και όχι μόνο. Όσο κι αν, ίσως, ακούγεται περίεργο, γι αυτούς που με γνωρίζουν, αυτό που επιθυμώ είναι ένα περιβάλλον με τα απαραίτητα. Έστω, τα δικά μου απαραίτητα. Και θα το προσπαθήσω.



Ακούγονται οι Los Bravos στο κλασικό “Black Is Black”.


30/09/2009

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

0663. Μια Παρασκευή


Βλάκας ήτανε. Του βγήκε η κούραση της μέρας· της εβδομάδας ολόκληρης. Τόσες μέρες δίχως, επί της ουσίας, να ανταμώσουνε. Μονάχα φευγαλέες συναντήσεις, αγχωτικές καλημέρες. Του έλειπαν οι συνομιλίες τους. Αυτές οι τετριμμένες που έβγαζαν, ωστόσο, χαμόγελα. Χαμόγελα και προσοχή μην και πατήσει σε απαγορευμένη περιοχή. Μήπως και αυθορμήτως ειπωθεί κάτι το άπρεπο. Αν και η σχέση εξακολουθούσε να παραμένει στα όρια του τυπικού είχε την αίσθηση ότι είχε σημειωθεί κάποια πρόοδος. Μια πρόοδος που απότομα διακόπηκε. Έμοιαζε να συναίνεσαν και οι δύο. Αυτό ήταν το χειρότερο. Λες και ήταν συνεννοημένοι. Λες και κάτι φοβήθηκαν. Είχαν περάσει ημέρες πολλές από την τελευταία τους επιτυχημένη συνάντηση και συνομιλία (με ότι αυτό μπορούσε να σημαίνει). Συναντήθηκαν και σήμερα. Στο φτερό. Για δευτερόλεπτα. Ήταν καλοντυμένη, του φάνηκε όμορφη. Ήταν όμορφη. Του έλλειπε. Αυτό το ένιωσε έντονα. Μάταια περίμενε τα βήματά της να την οδηγήσουνε στο γραφείο του. Την κάθε φορά που άκουγε τακούνια τέντωνε την ακοή του στο όριο. Αναστατωνότανε. Αδίκως. Όλη η εβδομάδα πέρασε με ξερές καλημέρες. Δεν του έφτανε. Παρασκευή. Μεσολαβούσε ο ωκεανός του Σαββατοκύριακου. Η μεταξύ τους απόσταση στο μέγιστο. Επιθυμούσε να το ανατρέψει. Τη δεύτερη φορά που συναντήθηκαν οι ματιές τους εκείνη έφευγε, εκείνος έμενε. Την κίνηση την έκανε αυθόρμητα. Της έστειλε ένα, τυπικό πάντα, μήνυμα. Του απάντησε ευθύς και τυπικά επίσης. Της ανταπάντησε με τρόπο που προσκαλούσε μια απάντηση που θα μπορούσε να οδηγήσει στην ουσία. Δεν του απάντησε. Πόσες φορές; Πόσο φορές είχανε παίξει αυτό το παιχνίδι; Να οδηγεί τα πράγματα στο επόμενο βήμα, να της δίνει τη δυνατότητα στοιχειωδώς να ανταποκριθεί κι εκείνη να κωφεύει. Να μην απαντά. Εκνευριζότανε. Την κάθε φορά σκεφτότανε ότι πάει, τελείωσε, μέχρι εδώ ήτανε. Την κάθε φορά υπήρχε μια επόμενη για να τον διαψεύσει. Δεν είναι ότι έπαιρνε όρκους που δεν κρατούσε. Είχε μεγαλώσει, γνώριζε. Ήταν μονάχα ότι δεν ήθελε να διαψεύδεται έτσι. Τον πονούσε αυτή η ασυνέχεια. Τον βάραινε η σιωπή της. Από την άλλη ήταν πρόθυμος να της αναγνωρίσει χίλια δίκια για τη στάση της αυτή. Το έβλεπε κι αυτός το αδιέξοδο. Αναγνώριζε τα μυριάδες προβλήματα που θα μπορούσε να προκαλέσει μια σύγκλιση. Η τυπικότητα αποτελούσε ένα ασφαλές, περιφραγμένο πεδίο εκτόνωσης. Από εκεί και πέρα παραμόνευε το χάος. Όλα αυτά τα γνώριζε. Αυτό που δε γνώριζε ήταν πώς να ησυχάσει τις αισθήσεις του. Αυτές του ήταν αδύνατο να τις ακρωτηριάσει. Αυτές, σε τελευταία ανάλυση, τον παρασέρνανε. Όπως σήμερα, καλή ώρα. Γι’ αυτό τα έβαζε με τον εαυτό του. Για τούτο ομολογούσε: Είμαι βλάκας. Του έμενε ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο να γλείψει τις πληγές του. Να ανασυγκροτήσει τις σκέψεις του. Να πάρει τις προσωρινές αποφάσεις του. Να λογαριάσει, όπως πάντα, δίχως τον ξενοδόχο. Μέσα του ακόμα έκαιγε το καντηλάκι της ελπίδας. Αυτό το μικρό· το μέγα. Στο κάτω – κάτω η Δευτέρα ήταν μια άλλη, καινούργια, μέρα. . . 


Από το μακρινό 1969 ο Joe Dolan τραγουδάMake Me An Island”.



25/09/2009

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

0662. Ο Αλοΐσιους Αλλάζει Ρυθμίσεις


Ακόμα μια εγγραφή που προέρχεται από κείμενο του Αλοΐσιους. Σύντομο και επί της ουσίας, ως συνήθως. Σκάλιζα, για πολλοστή φορά, τα χαρτιά του όταν ανακάλυψα, σε ένα διπλωμένο χαρτί, το κείμενο που ακολουθεί:

Ημέρα ανοιξιάτικη. Ηλιόλουστη. Ζεστή. Βγήκα για ψώνια. Η διάθεσή μου χαλαρή. Περπατούσα. Έμπαινα στα καταστήματα. Χάζευα. Απολάμβανα το πρωινό. Η σκέψη έπαιζε. Πήγαινε παντού. Δεν άργησε να στραφεί σ’ εσένα. Το σύνηθες. Έπιασα πάλι να εξετάζω, να αναλύω, να υποθέτω. Γεγονότα, περιστατικά, συζητήσεις στροβιλίζονταν στη σκέψη μου. Βάδιζα, μέσα μου η παρουσία σου ανάσαινε. Ο ήλιος, στα αριστερά, σκόρπιζε καλή διάθεση και θαλπωρή. Ουρανοκατέβατη ήρθε και η σκέψη: Κι αν αλλιώς ρυθμίσω το μυαλό μου; Αν, για παράδειγμα, μπω σε μια κατάσταση όπου εγώ κι εσύ είμαστε ζευγάρι; Αν υποκριθώ ότι να, θα γυρίσω στο σπίτι και συ θα με περιμένεις; Γοητεύτηκα. Πήρα το μονοπάτι. Είχα στη διάθεση μου ότι χρειαζόμουν. Το βασικό ήταν ότι, επιτέλους, ήμασταν μαζί. Μπορούσα ελεύθερα να κάνω τα σενάριά μου. Να απαντώ σε ερωτήσεις όπως: Πώς γνωριστήκαμε; Πώς ήταν το σπίτι που μέναμε; Ποιος μας πάντρεψε (αν αποφάσιζα ότι ήμασταν παντρεμένοι); Πως ήταν τα παιδιά μας, πώς τα έλεγαν; Που κάναμε το πρώτο μας ταξίδι; Τι δουλειά κάναμε, τι συγγενείς είχαμε, ποιους φίλους; Όλα μπορούσα να τα ρωτήσω. Σε όλα μπορούσα να απαντήσω. Μπορούσα να σκαρώσω ιστορίες απίθανες, ταξίδια εξωτικά, καταστάσεις εξαίρετες. Βάδιζα. Έπαιζα. Χαιρόμουνα. Το σώμα ζεστό. Το μυαλό χορτάτο. Χαμογελούσα. Ήμουν ευτυχής. Μόνο και μόνο επειδή άλλαξα του μυαλού μου τη ρύθμιση. Πως και δεν το είχα σκεφτεί τόσο καιρό; Έμπαινα και έβγαινα στις ζωές μου. Την πραγματική και την άλλη. Σε άφηνα και σε εύρισκα. Έπλαθα ένα κόσμο από το μηδέν. Κατά βούληση. Τον κόσμο μας. Ήταν άνοιξη. Ήταν πρωινό Σαββάτου. Ήμασταν μαζί. . .

Ακούγεται η Tina Turner στο τραγούδι “The Best”.


 
21/09/2009

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

0661. Τα Μη Ρηθέντα



Στα αισθήματα δίχως ανταπόκριση ο μέσος όρος διαμορφώνεται από απίστευτες πίκρες και ανέλπιστες χαρές.

Το τι λέμε χρωματίζεται από αυτό που η φυσική μας παρουσία αντιπροσωπεύει.

Το να συζητήσεις για το οτιδήποτε οπουδήποτε δεν είναι το καλύτερο.

Πρόσεξε τι διεκδικείς γιατί μπορεί και να επιτύχεις!

Το να είσαι υπέρμετρα φιλόδοξος και, κατά συνέπεια, εργασιομανής μέχρι αηδίας είναι δικαίωμα σου. Το να προσπαθείς να επιβάλλεις την εργασιομανία, αυτήν τη μέχρι αηδίας, στους υφισταμένους σου· δεν είναι.

Αν στέλεχος, στην επιχείρηση, σημαίνει σκλάβος ούτε είμαι ούτε θέλω να γίνω.

Αυτό που με εκνευρίζει, στις εκλογές που έρχονται, είναι ότι και πάλι θα ψηφίσω τον λιγότερο και όχι τον καλύτερο.


Ακούγεται το κλασσικό “Part Time Lover” με τον Stevie Wonder.


15/09/2009

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

0660. Σύνδρομο e-ημερολογιστή

Σκοτεινιάζει. Βρίσκομαι στην Α29. Τις τελευταίες μέρες αυξημένος φόρτος εργασίας. Κούραση. Το αποτέλεσμα αμφίβολο. Οι αποπάνω ζητάνε, οι αποκάτω τρέχουνε. Κι επειδή, συνήθως, κάθε αποπάνω είναι κάποιου άλλου αποκάτω τρέχουμε όλοι. Έχει το γούστο του. Αν μάλιστα υπήρχαν και αποδείξεις, ότι το πράγμα θα καταλήξει κάπου, πολύ θα το ευχαριστιόμασταν.

Τέλος πάντων, πότιζα τα λουλούδια στη βεράντα. Αίφνης αισθάνθηκα την επιθυμία να αναρτήσω εγγραφή. Τελείωσα το πότισμα και να μαι! Πολλά θέλω να γράψω, να πω και να κάνω. Έχω όλους τους περιορισμούς που μπορεί να υποθέσει κανείς. Δεν είναι εύκολο να πεις αυτό που επιθυμείς. Δεν είναι ότι υπάρχει πρόβλημα έκφρασης. Το πρόβλημα, και ο πειρασμός συνάμα, είναι να πεις αυτό που επιθυμείς απλά και σκέτα. Πρακτικώς αδύνατο. Πρέπει να το μασκαρέψεις. Να το στρεβλώσεις. Να το αφήσεις να υπονοηθεί. Ο απέναντι καλείται να υποθέσει. Να ανακαλύψει. Αν έχει πρόσβαση καλώς. Αν όχι, ας πρόσεχες!

Ακούω μουσική από τον Η/Υ. Κάτι χιλιάδες mp3. Πρέπει να επιλέξω ένα. Πόσο δύσκολο είναι να επιλέξεις ένα τραγούδι που το ακούς για πρώτη φορά; Θα έλεγα, πολύ. Για τη φωτογραφία, που θα συνοδεύει την παρούσα, δεν υπάρχει πρόβλημα. Υπάρχει σημαντικό απόθεμα από τις διακοπές στην Αίγινα. Ίσως ένα παράθυρο, μια πόρτα ή και ένα λιμάνι. Το ζήτημα είναι να ταιριάξουν. Κείμενο, εικόνα και ήχος. Δύσκολο. Όχι ακατόρθωτο.

Το επόμενο πρόβλημα: να καταφέρω να εμφανίσω την “μπάρα της μουσικής”, όπως στην εγγραφή “0658. Αύγουστος”. Ομολογώ ότι στην προηγούμενη εγγραφή απέτυχα να το πράξω. Προσπάθησα, δίχως υπερβολή, δεκάδες φορές. Ο κώδικας html είναι ένα πονηρός κώδικας. Άμα θέλει λειτουργεί, άμα δε θέλει υποφέρεις. Αν κάποιος αναγνώστης έχει να προτείνει λύσεις, ή ιδέες, πολύ θα το εκτιμούσα. Είναι γεγονός ότι ο επεξεργαστής κειμένου του blogger απέχει πολύ από αυτό που θα επιθυμούσα. Όμως: με το χώμα που έχουμε θα φτιάξουμε τα τσουκάλια μας.

Να είσαστε Καλά.


Ακούγεται το τραγούδι: Loco Motion με τους Little Eve.


10/09/2009

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

0659. Tellas - Τέλος

Μια καταιγίδα στην περιοχή, τη Δευτέρα 31/8, δημιούργησε αρκετά προβλήματα στην περιοχή που κατοικώ. Ένας σκανταλιάρης κεραυνός, μάλιστα, προκάλεσε αρκετά ζημιές, ηλεκτρομαγνητικής φύσης, στην Α29. “Κάηκαν” ο κεντρικός ενισχυτής τηλεοράσεως, κάποιες συσκευές τηλεοράσεως, ο μηχανισμός της πιλοτής, κάποια modem και διαταράχτηκε η λειτουργία των τηλεφωνικών συνδέσεων του κτηρίου.

Οι δικές μου απώλειες συνοψιζόντουσαν, πέρα από τα κοινά και κοινόχρηστα, στο “κάψιμο” μια παλιάς συσκευής τηλεοράσεως, Sony 14’’ από τη δεκαετία του 90, και την αχρήστευση τεσσάρων πριζών τηλεοράσεως. Τηλεόραση και πρίζες τις αντικατέστησα ευθύς. Το πρόβλημα της τηλεφωνικής σύνδεσης παραμένει και έχει καταστήσει τις τηλεφωνικές συσκευές της Α29 συσκευές παραγωγής έντονου βόμβου. Οι κλήσεις έρχονται κανονικά. Αυτός που καλεί ακούει στο βάθος του βόμβου τα “εμπρός” μας αλλά εμείς δεν ακούμε τίποτα άλλο έξω από τον εξοργιστικό βόμβο.

Αργήσαμε, ομολογώ, να ξυπνήσουμε αλλά ξυπνήσαμε. Την Τετάρτη το μεσημεράκι τηλεφώνησα και ζήτησα τη βοήθεια της Tellas για την επίλυση του προβλήματος. Ευγενέστατα, πάντοτε, τα παιδιά του 13800 άκουσαν, κατέγραψαν και μεταβίβασαν τα όσα τους είπα στους “τεχνικούς” της Tellas, αν τελικώς διαθέτει τέτοιους. Σημείωσαν μάλιστα και τον αριθμό του κινητού μου “για να μη χαθούμε, μιας και δώσαμε γνωριμία” και για να με ενημερώσουν, υποτίθεται, για την εξέλιξη της υπόθεσής μου. Κλείσαμε με το κάλπικο “Σας ευχαριστούμε πολύ που μας καλέσατε” που, από μόνο του, δε φτάνει για τίποτα.

Σήμερα είναι Κυριακή πρωί. Εγώ εξακολουθώ να μην έχω τηλεφωνική σύνδεση, τα παιδιά του τηλεφωνικού κέντρου της Tellas εξακολουθούν να είναι ευγενέστατα, και όλο με “Σας ευχαριστούμε πολύ που μας καλέσατε”, και η Τεχνική Υπηρεσία της Tellas ανύπαρκτη. Από την Τετάρτη έγιναν άλλα τέσσερα τηλεφωνήματα στο 13800. Βεβαίως και “το έδωσαν στους τεχνικούς” και “το ψάχνουν”. Τρίχες κατσαρές! Δεν έκαναν τίποτα. Ούτε καν ένα τηλεφώνημα, στο κινητό μου, έτσι για τα μάτια.

Προφανώς, πιστοί στα των καλλιεργημένων Ελλήνων: “αποκαθιστούν τη βλάβη” και, ως πελάτη, με έχουν γραμμένο κανονικότατα. Τους το είπα πόσο με έχουν εκνευρίσει και πόσο η καθυστέρησή τους είναι απαράδεκτη. “Δε ζήτησα να στείλετε πύραυλο στη Σελήνη” τους είπα χαρακτηριστικά. Αυτοί, ευγενέστατοι: “Σας ευχαριστούμε πολύ που μας καλέσατε!”. Ε, άϊ σιχτίρ!

Προβληματική, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, είναι και η σύνδεσή μου στο διαδίκτυο. Όποτε θέλουν έχω, όποτε δεν θέλουν δεν έχω. Προχθές για να στείλω ένα υπηρεσιακό e-mail έτρεχα στο πατρικό. Τις τελευταίες ημέρες για να συνδεθείς πρέπει να στήσεις καρτέρι. Άσε που οι ταχύτητες σύνδεσης μόνο αυτές που λένε δεν είναι. Για ώρες ολόκληρες η σύνδεση, πέρα από το έμπα – έβγα, μπορεί να σέρνεται και τα νεύρα σου να δοκιμάζονται.

Ότι λεφτά ζήτησαν τα πήραν και τα παίρνουν. Παζάρια ούτε θέλησα, ούτε μπορώ να τους κάνω. Θεωρώ απαράδεκτη την αντιμετώπιση και τη συμπεριφορά τους. Πέντε ημέρες χωρίς τηλεφωνική σύνδεση είναι πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα για να περάσει έτσι. Η ποιότητα της γραμμής την οποία μου παρέχουν για σύνδεση στο διαδίκτυο απαράδεκτη.

Λοιπόν, αύριο το πρωί “είμαι για ΟΤΕ”. Θα βρω το πιο κοντινό του κατάστημα και θα επιστρέψω στην πατρική αγκαλιά του. Τουλάχιστον επί των ημερών του ποτέ δεν είχα μείνει για πέντε ημέρες χωρίς τηλεφωνική σύνδεση. Και αν κι αυτός δεν κάνει, στον επόμενο! Όποιος πληρώνει έχει και δικαιώματα, όποιος πληρώνεται και υποχρεώσεις.

Το μόνο που θα μου λείψει είναι η “ξύλινη και δωρεάν ευγένεια” των παιδιών της Tellas και η υποχρέωση τους να κλείνουν τις συνομιλίες τους, ότι και να τους έχεις σούρει, με το κολοκυθένιο: Σας ευχαριστούμε πολύ που μας καλέσατε!


Ακούγεται το τραγούδι “Πρέπει, του Άκη Πάνου με τη Βίκυ Μοσχολιού.



06/09/2009