Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

0607. Νέο Metropolis

Νέο, ωραιότατο κατάστημα της αλυσίδας Metropolis στην οδό Πανεπιστημίου. Στην ουσία πρόκειται για επέκταση / αναβάθμιση του καταστήματος που ήδη υπήρχε στον αριθμό 54 της συγκεκριμένης οδού και το οποίο παρέμενε κλειστό επί αρκετό χρονικό διάστημα. Είχα σχηματίσει την εντύπωση, μάλιστα, ότι είχε υποστεί ζημιές με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Όταν άνοιξε, εδώ και λίγες μέρες, αποδείχθηκε ότι δεν επρόκειτο για μια απλή ανακαίνιση, ή επισκευή, αλλά για ένα καινούργιο, στην ουσία, κατάστημα. Το “παλιό” κατάστημα επεκτάθηκε, προς την Ομόνοια, καταλαμβάνοντας και το χώρο του καταστήματος “Toi & Moi”, αλλά και καθ’ ύψος / βάθος.
 


Το νέο Metropolis της Πανεπιστημίου 54 και Εμμανουήλ Μπενάκη, πλέον, διαθέτει αγαθά προς πώληση σε έξι επίπεδα ξεκινώντας από το υπόγειο και φθάνοντας μέχρι τον τρίτο όροφο. Συμπεριλαμβάνονται, βεβαίως, ισόγειο και ημιώροφος (α! και κάποιος, κατά προτίμηση φιλόλογος, να εξηγήσει, παρακαλώ, το του ημιώροφου ω). Το τι υπάρχει στο καθένα από τα έξι επίπεδα μπορείτε να το δείτε στη φωτογραφία της σχετικής πινακίδας του καταστήματος που έχω αναρτήσει.

Με λίγα λόγια πρόκειται για ένα ωραιότατο και άνετο κατάστημα, το οποίο περιλαμβάνει πλέον και βιβλιοπωλείο, με πολύ καλή παρουσίαση και ταξινόμηση των προϊόντων. Ίσως το καλύτερο και μεγαλύτερο κατάστημα της Αττικής στο είδος του. Ομολογώ ότι δεν επισκέφθηκα τον τρίτο όροφο, όπου βρίσκεται το “Cafe Bar Restaurant”, αλλά υποθέτω ότι όχι μόνο θα είναι άνετο και πολιτισμένο αλλά θα διαθέτει και καταπληκτική θέα.


Ένα κατάστημα – κόσμημα για την περιοχή και την Αθήνα. Εύχομαι, με όλη μου την καρδιά, να σημειώσει επιτυχία και να δικαιώσει τους πόθους και τα όνειρα επιχειρηματιών, εργαζομένων αλλά και των πελατών του. Επισκεφθείτε το, χαρείτε τους όμορφους, άνετους χώρους και χαλαρώστε ανάμεσα σε δίσκους, βιβλία και ταινίες. Κάνετε τις αγορές σας, πιέστε τον καφέ σας, χαρείτε, και έτσι, τη ζωή! 


Claude Ciari – “La Playa”.


30/03/2009

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

0606. Ένα Μπλε Φακελάκι.


Η μποτίλια που έριξα στο πέλαγο ταξίδεψε. Έφτασε. Τρίτη, 24 Μαρτίου. Ημιαργία. Μεσημεράκι. Έχω μόλις επιστρέψει στην Α29. Φορτωμένος. Ταινίες της Τζέιν Ώστεν. Στατικά μοντέλα αυτοκινήτων. Ανοίγω τον Η/Υ. Εκκίνηση. Χαρακτηριστικό μπιπ. Το λευκό φακελάκι του gmail notifier βάφεται μπλε. Μήνυμα. Είναι από εκείνη. Χαίρομαι. Το διαβάζω. Δυο προτάσεις. Πέντε λέξεις. Δυο ερωτηματικά. Ένα θαυμαστικό. Με καλημερίζει, με ευχαριστεί πολύ, για τις ευχές, ρωτά ποιος είμαι.

Δεν είναι ότι ακριβώς θα ήθελα. Τα αρχικά του ονοματεπώνυμου μου και, κυρίως, το συνημμένο “διαπιστευτήριο” αποδεικνύονται ανεπαρκή. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Κάποιοι έχουν το παρελθόν τους εύκαιρο, άλλοι όχι. Κατανοώ. Γιατί να δαπανήσει τον πολύτιμο χρόνο της για να λύσει μυστήρια; Είναι πολύ πιο εύκολο να γράψει ένα ερωτηματικό δίπλα στο αείποτε και να περιμένει, έτοιμη, την απάντηση. Δεν ήμουν αείποτε αείποτε. Έγινα. Θα ήθελα να το έχει ψυχανεμιστεί, να καταλάβει ποιος ήταν ο αποστολέας των ευχών. Απογοητεύτηκα.

Απάντησα. Δυο ώρες μετά. Το σωστό θα ήταν να γράψω το ονοματεπώνυμό μου και να τελειώνει η ιστορία. Δεν το έκανα. Με μια φιλοπαίγμονα διάθεση, ομολογώ, έγραψα άλλα. Για το πώς αλλάζουν οι άνθρωποι, ξεχνούν πράγματα και πρέπει να συστηθούν και πάλι. Μια πρόταση, τριανταπέντε λέξεις, τρία κόμματα, ένα ερωτηματικό στο τέλος. Πάτησα το κουμπί “Αποστολή”. Έφυγε. Μπορώ να υποθέσω ότι έφτασε.

Δεν έχω πάρει απάντηση. Το πιθανότερο είναι να μην πάρω. Το δέχομαι. Δικαίωμά της. Γιατί θα πρέπει να ασχολείται κανείς με τους μυστήριους που, στα καλά καθούμενα και δεκάδες έτη μετά, έχουν την έμπνευση να πέμπουν “Χρόνια Πολλά”; Και όχι μόνο αυτό αλλά εμφανίζονται και με καινούργια ταυτότητα.

Δε σκοπεύω να επανέλθω. Κρίμα που δεν τα καταφέραμε να μιλήσουμε και να μάθουμε ο ένας για τη ζωή του άλλου. Αρκεί, από την πλευρά της, μια απλή αναζήτηση στο Google, για τη λέξη “aeipote” ή “αείποτε”, για να με βρει και, διαβάζοντας λίγο, να με ταυτοποιήσει και να μάθει πράγματα για μένα. Ίσως να το έχει ήδη κάνει ή να το κάνει στο μέλλον. Θα αρκούσε, ίσως, από την πλευρά μου να τις στείλω ευχές με ονοματεπώνυμο και όχι “ετερώνυμο” (κατά Πεσόα. . .) για να πάρουν τα πράγματα διαφορετικό δρόμο. Δεν το έκανα. Ήθελα το “αείποτε” και όσα, πλέον, αυτό αντιπροσωπεύει.

Ας έχει. Έτσι κι αλλιώς: Ποτέ δε θα μάθουμε όλα όσα μας αφορούν. . . 


Ακούγεται ο Λάκης Παππάς στο τραγούδι “Ο Έκτορας και Η Ανδρομάχη” των Μάνου Χατζιδάκι – Ιάκωβου Καμπανέλλη.


27/03/2009

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

0605. Τεστ Ευφυΐας

Εσχάτως πέφτω συνέχεια πάνω τους. Στο διαδίκτυο. Διαφημιστικές [;] καταχωρίσεις ή / και προτροπές. Εσείς τι δείκτη ευφυΐας έχετε; Ο Ομπάμιας τον έχει 132, τον δείκτη, και κατ’ άλλους 130. Διάφοροι άλλοι μυσιτήριοι και επώνυμοι εμφανίζονται με κάτι ωραιότατους, ευμεγέθεις, δείκτες. Ακόμα και κάτι διασημότητες, δευτεροτρίτης επιλογής, εμφανίζουν, πέραν της ξανθής κόμης, και πολύ περιποιημένους σχετικούς δείκτες.

Μάλιστα σε μια, προφανή, επίδειξη των δυνατοτήτων του απαράμιλλου αυτού τεστ αναφέρουν τους δείκτες ευφυΐας ενός πλήθους διασημοτήτων που έχουν εδώ και κάτι αιώνες, κάποιοι από αυτούς τουλάχιστον, εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Προφανώς, οι φιλόπονοι αυτοί, οργάνωσαν αποστολές σε παράδεισο και κόλαση και υπέβαλλαν τους θανόντες στο τεστ. Ή, το ευκολότερο, με “επιστημονικό”, βεβαίως, και αδιάβλητο τρόπο καταλήξανε στα συμπεράσματά τους. Έτσι ο Θείος Πλάτωνας εμφανίζεται με δείκτη 160 και ο, πιο, Θείος Νεύτωνας με 175 (αν καλώς θυμούμαι). Ξεκαθαρισμένα πράγματα. Τον είχανε μεγάλο οι σοφοί του παρελθόντος.

Έτσι, και αφού σε βομβαρδίσουν, με κάτι δείκτες να! (με το συμπάθιο κιόλας) έρχονται και, ευλόγως, ρωτούν: Εσείς πόσον τον έχετε; Λεπτή η θέση ημών των ανωνύμων και πτωχών. Άντε! Να το κάνεις το τεστ. Κι άμα βγάλεις κανένα 60-70 ποια θα είναι η θέση σου; Πως θα αντικρίσεις τους Ομπάμιες του κόσμου τούτου, έστω και σε φωτογραφία, στα μάτια; Πως θα πορευτείς σ’ ένα κόσμο ευφυϊών ο βλάξ εσύ; Ή, αντιθέτως, αν σου προκύψει αριθμός πλησίον του 150, ας πούμε, πόσο μεγάλο θα είναι το καλάμι που μπορεί να καβαλήσεις;

Υπάρχουν ένα σωρό ερωτηματικά σχετικά με το θέμα. Όπως: Πόσα τέτοια τεστ υπάρχουν; Πότε και πώς πρέπει να τα κάνει κανείς; Πόσες φορές; Πως σχετίζονται με το μορφωτικό του επίπεδο; Τι, επί της ουσίας, αντιπροσωπεύουν; Τι σκοπιμότητες εξυπηρετούν; Ποιος ενδιαφέρεται γι’ αυτά; Γιατί τέτοια έξαρση τελευταία; Υπάρχει τρόπος να αυξήσουμε την “μετρήσιμη” ευφυΐα μας; Υπάρχει λόγος να κάνουμε κάτι τέτοιο; Θα γίνουμε, αυξάνοντάς την, καλύτεροι άνθρωποι; Θα αλλάξει η ζωή μας και οι σχέσεις μας προς το καλύτερο;

Όπως και να έχει, προσωπικά, με κάτι τέτοια “κουμπώνομαι”. Δεν βλέπω για ποιο λόγο, και στα καλά καθούμενα, να κατατάσσουμε, και έτσι, τους ανθρώπους. Το να κάνεις ένα εξειδικευμένο τεστ για να διαπιστωθεί το αν έχεις συγκεκριμένες δεξιότητες ή όχι, για μια συγκεκριμένη θέση εργασίας π.χ., το αντιλαμβάνομαι. Το να μπαίνεις σε μια τέτοια διαδικασία, μόνο και μόνο για να προβληματιστείς, όχι.

Όσοι, λοιπόν, κάνατε το τεστ, δεν κλέψατε, και επιτύχατε υψηλές επιδόσεις, εύγε σας! Δικαιούστε να καμαρώνετε, κατά βούληση, αλλά όχι και να κομπάζετε. Όσοι, πάλι, κάνατε το τεστ και δεν τα καταφέρατε, ηρεμήστε! Δε χάσατε τίποτα. Αν όμως σας απασχολεί, δοκιμάστε μερικές φορές ακόμα και, σίγουρα, θα τα πάτε καλύτερα!

Για σήμερα, αφτά!


Paul Mauriat και “Isadora”.


25/03/2009

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

0604. Μποτίλια Στο Πέλαγο

Είναι κάποιες μέρες κατά τις οποίες επιτρέπουμε στον εαυτό μας πράγματα. Ιδιαίτερες μέρες. Εχθές. Έψαξα. Βρήκα. Μια διεύθυνση e-mail. Έστειλα μήνυμα. Δεκαπέντε, και περισσότερα, χρόνια μετά την τελευταία φορά που την είδα. Σχεδόν τριάντα από τότε που ήμασταν μαζί. Λιτά “Χρόνια Πολλά”, ένα διαπιστευτήριο σαν συνημμένο. Υπογραφή: αείποτε. Προφανώς, αν το διαβάσει, θα καταλάβει. Το ζήτημα είναι αν θα φτάσει στα χέρια της. Διατηρώ επιφυλάξεις. Το έχω πει: Κάτι που φεύγει δεν είναι πάντοτε κάτι που φτάνει. Με άλλα λόγια: Γνωρίζω ότι το έστειλα, δε γνωρίζω αν θα το λάβει. Μπήκα σε μια περιπέτεια του νου. Δεν διεκδικώ τίποτα. Αν, τελικώς, μιλήσουμε και μάθω· θα χαρώ. Ελπίζω να αισθάνεται ομοίως.

Προσμένω.


23/03/2009

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

0603. Φ.

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ
( Στη Φ. )

Αδέξια προσπαθώντας
Από την ωραιότητά σου
Να βγεις
Αν κάτι σ' απόμεινε
Το λίγο κοκκίνισμα
Κι οι λέξεις που έχασες

                                        09.76


The Animals – “Please Don’t Let Me Be Misunderstood”.

 20/03/2009

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

0602. Γυνείκελα Νυχτερινά


Το προηγούμενο Σάββατο βόλτα στη νυχτερινή Γλυφάδα. Για κινηματογράφο ξεκινήσαμε αλλά ατυχήσαμε. Τα καθίσματα που ήταν διαθέσιμα βρισκόντουσαν στις τρεις πρώτες σειρές. Κάναμε, λοιπόν, μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο της Γλυφάδας και επιστρέψαμε. Δε μου αρέσει η πόλη έτσι όπως έχει γίνει ή την έχουν καταντήσει. Κομμένη στα δυο από τις γραμμές του τραμ, γεμάτη εμπορικά κέντρα με τα περισσότερα καταστήματα στους ορόφους κενά και βρώμικη, πολύ βρώμικη.



Ζω, λίγο ως πολύ, στην περιοχή από το 1968. Ποτέ δεν τη θυμάμαι πιο άσχημη, πιο απρόσωπη. Θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ότι μεγάλωσα και έχω τις παραξενιές μου. Το υπολογίζω κι αυτό και πάλι το αποτέλεσμα μου μοιάζει απογοητευτικό. Δεν επιμένω. Το μόνο σίγουρο ότι για την πλειονότητα της νεολαίας της περιοχής η Γλυφάδα εξακολουθεί να είναι Η Γλυφάδα. 



Ας γυρίσουμε όμως στη βόλτα του Σαββάτου. Το έχω ήδη γράψει ότι με τις φωτογραφίες έχω ένα, θα έλεγα, πάθος. Στη βόλτα αυτή λοιπόν είχα την ευκαιρία να φωτογραφίσω πολλά γυνείκελα, ένα προσφιλές μου θέμα. Φωτογράφισα με το Sony – Ericsson C905 με το φλας απενεργοποιημένο. Το αποτέλεσμα μπορώ να πω ότι ήταν ικανοποιητικό. Γενικώς περίμενα ότι η φωτογραφική μηχανή, του συγκεκριμένου κινητού, θα ήταν καλύτερη. Οφείλω να ομολογήσω, ωστόσο, ότι οι επιδόσεις της στη νυχτερινή φωτογραφία με έχουν εντυπωσιάσει. Ακόμα προσπαθώ, πάντως, να τη μάθω. . .
 
Αφτά!

Ακούγεται το “Ξένος Για Σένανε Κι Εχθρός” των Χρήστου Νικολόπουλου – Λευτέρη Παπαδόπουλου με τον Γιώργο Νταλάρα.



18/03/2009

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

0601. Συναρμολογούμενα

Αλλάζουν οι καιροί, τα ήθη, οι κοινωνίες, οι άνθρωποι. Οι συνήθειες και τα χόμπι των ανθρώπων. Αλλοίμονο αν γενιά με γενιά έπραττε ακριβώς τα όμοια. Καινούργια πράγματα διεκδικούν χώρο και, πάντοτε, χρόνο. Το παλιό εξοστρακίζεται για να χωρέσει το καινούργιο. Μοιάζει δίκαιο. Είναι.

Εκεί, στη δεκαετία του 60, τα συναρμολογούμενα αποτελούσαν πηγή χαράς για τη νεολαία της εποχής. Αποτελούσαν μια δημιουργική απασχόληση όχι μόνο για το μυαλό αλλά και για τα χέρια. Συναρμολογώντας, μάθαινες πράγματα. Δεν ήταν μόνο οι οδηγίες συναρμολόγησης ήταν και οι πληροφορίες που υπήρχαν για το που συναρμολογούσες και οι εικόνες στο κουτί. Ένας μαγικός, τότε, κόσμος.

Και τι μπορούσε κανείς να συναρμολογήσει; Σχεδόν τα πάντα. Αεροπλάνα, πλοία, τανκ, αυτοκίνητα, αγάλματα, σπίτια, τρένα, φιγούρες. Το πρώτο μου συναρμολογούμενο μου το χάρισε ο πατέρας μου όταν πήγαινα στην πέμπτη ή την έκτη δημοτικού. Επρόκειτο για το υπερωκεάνιο France. Το συναρμολόγησα δίχως να το βάψω, βεβαίως. Και το δεύτερο, λίγο μετά, από τον πατέρα μου ήταν. Ένα ελικοφόρο Γερμανικό μαχητικό του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.

Θυμάμαι ακόμα μια μικρή λευκή Μερσεντές αντίκα σε σακουλάκι με την κόλλα σε μια κόκκινη μικρή αμπούλα. Την έδινε μία εταιρία με βενζινάδικα, θαρρώ η Shell, με κουπόνια κάθε φορά που κάποιος έβαζε βενζίνη. Εμείς δεν είχαμε αυτοκίνητο, ένας συνάδελφος του πατέρα μου όμως είχε!

Μετά, πήρα το δρόμο μου συναρμολογώντας, κατ’ αρχήν, τανκ, στην κλίμακα 1:72, από τα οποία δεν έχει μείνει ούτε ένα. Χάρισα πολλά. Τα τελευταία στο γιο μου ο οποίος τα περιποιήθηκε δεόντως. Τώρα, που μεγάλωσε και έμαθε, με ρωτά με απορία: “Καλά γιατί μου τα έδωσες;” “Έπρεπε να δεις πως έλαμπαν τα ματάκια σου!” του απαντώ. Ακολούθησαν ιστιοφόρα, καταδρομικά και . . . αγάλματα.

Είχα αρχίσει πια και έβαφα τα μοντέλα που κατασκεύαζα δίχως, ωστόσο, να χρησιμοποιώ αερογράφο. Τα προμηθευόμουνα κυρίως από το θρυλικό “Καλφάκη” στη στοά της Σταδίου. Τώρα πια 3-4 καταστήματα που πωλούν συναρμολογούμενα έχουν συγκεντρωθεί στην οδό Ιπποκράτους. Γνωστές εταιρείες κατασκευής στατικών πλαστικών μοντέλων, του τότε, οι: Airfix, Revell, Tamiya, Italeri, Monogram, Hasegawa κ.α.

Τώρα στην Τ47 υπάρχουν δύο μεγάλα ιστιοφόρα, δύο μαχητικά αεροσκάφη, δύο τανκ, ένα μεγάλο και ένα μικρό, πέντε σαμουράι, ένας μεγάλος και τέσσερεις μικροί, μια φιγούρα γερμανού αξιωματικού και ένα αυτοκίνητο αντίκα. Στα κουτιά τους υπάρχουν ακόμα 3-4 μαχητικά αεροσκάφη, ένα ελικόπτερο και ένα τανκ. Αναμένω τη στιγμή που θα έχω τη διάθεση και το χρόνο για να ασχοληθώ και πάλι. Είναι μια ενασχόληση που εξακολουθεί να μου δίνει χαρά και ευχαρίστηση, που με κάνει να χρησιμοποιώ τα χέρια και να παρακάμπτω τα βάσανα του νου. . .

Creedence Clearwater Revival - “My Baby Left Me”.



16/03/2009

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

0600. Ρουλέτα

Πολλά θα μπορούσα να γράψω και κάποια τα σκέφτηκα ήδη. Θα μπορούσα π.χ. να ανεβάσω μια εγγραφή για τη νοσταλγία ή μια άλλη για τα συναρμολογούμενα. Επιφυλάσσομαι. Έτσι κι αλλιώς υπάρχει μια φθίνουσα πορεία όσον αφορά το πλήθος των επισκεπτών του παρόντος e-ημερολογίου. Δεν παραγνωρίζω το γεγονός ότι ο κύριος όγκος των επισκεπτών οδηγείται εδώ μέσω των μηχανών αναζήτησης όμως, όπως και να έχει, αυτό καθόλου δεν τροποποιεί το γεγονός.

Προφανώς ο κόσμος βαρέθηκε και κουράστηκε. Είμαι κι εγώ όλο με κάτι θέματα νερόβραστα ήρθε το πράγμα και έδεσε. Ποιος νοιάζεται για τα σώψυχα του άλλου; Να είναι τίποτα σκάνδαλα, τίποτα πιπεράτα, τίποτα επαναστατικά, τότε μάλιστα! Να κοπιάσει ο ταξιδιώτης να ευφρανθεί η ψυχή του! Να το πει και στους φίλους του να γίνει σαματάς και τζίρος. Ας είναι. Είμαι μεγάλος πια για να αλλάξω. Θα συνεχίσω, λοιπόν, με παρόμοια θεματολογία και· όσοι πιστοί προσέλθετε.

Στο θέμα μας τώρα. Πρόκειται για ένα “παιχνίδι” που έπαιζα με τη Φ. στο περίφημο, επιτρέψτε μου, υπόγειο της Τ47. Σπουδαστής εγώ, φοιτήτρια εκείνη. Και το παιχνίδι “Ρουλέτα”. Της έδινα ένα εύρος αριθμών και της ζητούσα να επιλέξει έναν. Ο αριθμός που επέλεγε αντιστοιχούσε σε μια του ημερολογίου μου εγγραφή την οποία και της διάβαζα. Όπως αντιλαμβάνεστε πολύ εύκολα θα μπορούσα να βρεθώ εκτεθειμένος. Και για να είμαι ειλικρινής κάποιες φορές κινδύνευσα.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα ερχόμενος από την Τ47 στην Α29. Και στο μυαλό μου καρφώθηκε ένας αριθμός. Εκατόν είκοσι οκτώ (128) το όνομα του. Και είπα να παίξω, τόσα χρόνια μετά, ρουλέτα και πάλι. Μαζί σας! Σας διαβεβαιώνω, λοιπόν, ότι η εγγραφή 128 παρατίθεται αναλλοίωτη και ολόκληρη. Το μόνο που έκανα, για λόγους ευνόητους, ήταν να αντικαταστήσω κάποια κύρια ονόματα με τα αρχικά τους. Ιδού!

Τώρα. Θα γράψω, όσο μπορώ, ότι μπορώ. Στην αρχή ήταν η δύσκολη κατάσταση στο σπίτι (ασθένεια της μητέρας μου, προστριβές μητέρας-πατέρα και η απουσία του Γ. σε σχέση με τη Δ.). Μετά, ήταν η κοπέλα της Άσκησης Γραφής Νο 5, και όπως πάντοτε η Φ..

Στις 8 του Μάη μίλησα στην κοπέλα. Γίνηκε το βράδυ στις 10 και 30 στην στάση του 86. Το αποτέλεσμα ήταν ενθαρρυντικό. Την Δευτέρα, μέρα που βρισκόμουνα σε πολύ άσχημη κατάσταση, πρόσμενα την Φ. στην στάση του 172. Αισθανόμουνα δεσμευμένος απέναντί της και ήθελα να κάνω μια τελευταία προσπάθεια προσέγγισης, η Φ. δε φάνηκε. Όταν επίστρεψα στο σπίτι της τηλεφώνησα. Με τη σειρά της είχε επιστρέψει την Κυριακή από την σχολική εκδρομή στη Ρόδο.

Συζήτηση σε τόνο απαλό, σε ύφος ανάλαφρο και αβίαστο. Έλπιζα σε τηλεφώνημά της, δεν ευδόκησε. Προσπάθησα να την συναντήσω την Τετάρτη 12 του Μάη, απότυχα. Την Παρασκευή κίνησα για την κοπέλα, απότυχα. Στο Ζάππειο συνάντησα τη Φ., τη συνόδευσα. Πού ήταν τόσο καιρό κρυμμένη η ηρεμία του τρόπου μας; Σαν χωρίσαμε έλπιζα. Την επόμενη μέρα επιδίωξα και τη συνάντησα, έλπισα ακόμα περσότερο.

Οι Θεοί δεν το θέλησαν. Την ίδια μέρα συνάντησα, αν και δεν θα το θελα, την κοπέλα. Οι Θεοί αποφασίζουν αλλιώς. Η κοπέλα την λένε Κ., πάει στην 6η Γυμνασίου και είναι χαριτωμένη, υψηλή και κύρια ευφυής. Έχει και το μέγιστο χάρισμα να ανταποκρίνεται και να κατανοεί ζεστά, ανθρώπινα και αβίαστα.

Όταν την άφησα μουρμούριζα “Βοήθησέ με να μη σε αρνηθώ” και εννοούσα τη Φ.. Οι Θεοί δίνουν σαν Θεοί και οι άνθρωποι σαν τέτοιοι παίρνουν. Χθες, στην επιδίωξη μου να συναντήσω τη Φ., βρισκόμουν στον Α. Τ.. Μια κοπέλα φάνηκε λαχανιασμένη και χώθηκε σ’ ένα άσπρο αυτοκίνητο με δύο νεαρούς. Το χρώμα των μαλλιών δε με βοήθησε, λάθεψα και αστόχησα.

Χθες βράδυ στις 9 και 30 τηλεφώνησά της. Ήταν η κοπέλα του Α. Τ. και με είχε ιδεί. Ο Γ. ο ένας απ’ τους δύο στο αμάξι. Της μίλησα την αλήθεια, δεν ήταν άλλος τρόπος. Δεν είχε καταλάβει τίποτα, ισχυρίστηκε. Δε βλέπω για ποιους λόγους θα έπρεπε. Το σφάλμα ήταν όλο δικό μου. Και το ομολόγησα. Μια ζωή μέσα στη φαντασίωση και το άρρωστο. Θάρρευε ότι την αντιμετωπίζω σαν “μικρό”. Το λάθος όλο δικό μου. Όσο μπορούσα της μίλησα την αλήθεια.

Κι εκείνη σε πανάσχημη κατάσταση. Μιαν άσχημη Κυριακή πέρασε, δίχως να μπορεί να διαβάσει, μόνη στο σπίτι. Σκέφτηκε να τηλεφωνήσει σε μένα, ντρέπονταν, δεν ήξερε να το εξηγήσει. “Η μητέρα σου μου φάνηκε αυστηρή”, είπε, εννοώντας προηγούμενα τηλεφωνήματά της.

Ξανασυνδέθηκαν με τον Γ. εδώ και δύο εβδομάδες. Τι είδους αγάπες είναι αυτές που αφήνουν μια νέα, όμορφη κοπέλα να υποφέρει σ’ ένα άδειο σπίτι; Της συνέβηκαν πολλά, μου είπε. Η μητέρα της και η Ε. τη μαλώσανε σκληρά για την συμπεριφορά της στα πράγματα με τον Γ.. Θα πρέπει να είναι μια σχέση άρρωστη κι εκείνη δεμένη από κάπου δε μπορεί να την ξεφύγει. Δεν περνά, στα σίγουρα, ευτυχισμένους καιρούς η κοπέλα. Είναι τρομαγμένη, είναι φοβισμένη, τσακώνεται με τους φίλους της. Θέλει από κάπου να πιαστεί για να ζήσει. Ψάχνει απογνωσμένα ίσως. Είναι η μοίρα της. Με τον Γ. θα τα ξαναχαλάσει σύντομα και θα τα ξαναφτιάξει αργά ή γρήγορα.

Δεν είχε καταλάβει τίποτα από τα αισθήματά μου. Τίποτα. Τίποτα. Θεοί γύρτε να ιδείτε έναν άντρα να σφίγγει τις γροθιές του και να δαγκάνει τα χείλια του. Χίλιες φορές τυφλός! Στην πορεία της συζήτησης της αποκάλυψα την ύπαρξη της Κ. και το δικό μου ενδιαφέρον. Αυτά που της μίλησα χθες δε θα μπορέσει να τα δει καθαρά σ’ αυτούς τους καιρούς. Θα τα κατανοήσει όταν απομακρυνθεί από το κέντρο των συγκινησιακών δονήσεων και ταραχών και θα της κοστίσουν μια θλίψη κι ένα πόνο οξύ.

Η Φ. είναι ένα σανιδάκι στο πέλαγο, ένας άνθρωπος στον χρόνο το σκληρό. Και σ’ αυτό το χρόνο θα έπρεπε να τη συντρέξω και να τη βοηθήσω. Και ίσως το κάνω αποσβήνοντας διαρκώς την προσωπικότητά μου ανεξάρτητα από τα πράγματα ανάμεσα εμένα και την Κ. ή όποια άλλη. Δεν είμαστε οι μόνοι που πονάμε. Εγώ, που ξέρω από πόνο, από θλίψη και από μοναξιά, θα πρέπει να τη συντρέξω, χωρίς ελπίδα να κρατήσω την αμοιβή της.

Μήπως δεν είναι αυτή που με σύντριψε πάνω στα όριά μου, τόπου και χρόνου, κάνοντάς με να τα αλλάξω; Με ξανάφερε κοντά στους ανθρώπους, με έκανε να αποδεχθώ το ανθρώπινο μέγεθός μου και να παραδεχτώ τις ανθρώπινες αδυναμίες μου. Όλα αυτά συντελέστηκαν εν αγνοία της, όμως πρόσφερε την υπηρεσία να “είναι” με τον τρόπο που ήταν.

Έχω γράψει πολλά πράγματα για εκείνη που τώρα θα μου ήταν αδιανόητα. Κοίταξέ τα με το φως που σήμερα σου δίνω, ευγενικέ αναγνώστη, και προσπάθησε να καταλάβεις τα περάσματα της ψυχής μου μ’ όλους τους φόβους και τις αδυναμίες της. Είμαι κουρασμένος...


Ακούγεται η Νέλλη Μάνου στο τραγούδι “Φεύγω” των Γιώργου Μουζάκη – Νίκου Μουρκάκου.

13/03/009

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

0599. Παραμετρικό

Ένα ποίημα, παλιό έστω, μια εικόνα και ένα τραγούδι αγαπημένο. Πράγματα που για μένα προσωπικά αρκούν. Και δεν είναι μόνο ότι άργησα να γυρίσω από το γραφείο και είμαι κουρασμένος ή ότι η έμπνευση δεν είναι πάντοτε, για να μη γράψω συνήθως, πιστή στο ραντεβού μας. Ελπίζω μόνο να μη με βασανίσει, και πάλι, ο blogger όπως στην προηγούμενη εγγραφή. Α! Αν κάποιος ομότεχνος χρησιμοποιεί κάτι διαφορετικό από τον blogger και είναι ευχαριστημένος θα του χρωστούσα ευγνωμοσύνη αν με πληροφορούσε σχετικώς. Μιας και το ποίημα το “σιγουρέψαμε” από την αρχή πάμε τώρα για εικόνα και τραγούδι. . .

Στιγμή γυμνή

Ήταν εδώ
Όλη σιωπή
Ρυθμός αδρός
Στην κάμαρη
Κυμάτισμα
Σκοτάδι
Ανάσας
Τρόπος απλός
Τάση φυγής
Ψηλαφητός
Χρησμοδοτεί
Στη μνήμη
Στην κάμαρη
Ένα χάδι
Σκοτάδι
 
                                            03.06.76

11/03/2009

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

0598. Άσκηση Ύφους

 
Βραδάκι. Είμαι με παρέα. Μπαίνουμε στο κατάστημα. Εστιατόριο. Γεμάτο. Είμαι θαμώνας. Μου βρίσκουν τραπέζι. Η ταμπελίτσα “reserve” εξαφανίζεται ως δια μαγείας. Παραγγέλλουμε. Θόρυβος. Ομιλίες. Μέταλλο πάνω στο μέταλλο. Μέταλλο με πορσελάνη. Γυαλί με όλα. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Αυτό σκέφτομαι. Μια τηλεόραση απέναντι δείχνει εικόνες. Άφωνα video clips. Ένα ηχείο αναρτημένο στη γωνία. Πάνω από το τραπέζι μας. Λαλεί. Απομονώνω το τραγούδι που ακούγεται. Μπαίνω μέσα του. Σηκώνω τον ντράμερ. Κάθομαι στη θέση του. Πιάνω τις μπαγκέτες, το πόδι στη μπότα. Σε αγαπάω. Πάμε από την αρχή. Μπαίνω. Σόλο εισαγωγή. Ακολουθούν οι άλλοι. Κρατώ το ρυθμό. Είναι αδρός, ρωμαλέος, σταθερός. Τέμπο που πάνω του κτίζεται το τραγούδι. Δίνω όλη μου την προσοχή. Δε θέλω να είμαι ο τραγουδιστής. Δε θέλω να είμαι ο κιθαρίστας. Δε θέλω να είμαι στα πλήκτρα. Θέλω να είμαι ο ντράμερ. Αφοσιώνομαι. Ο ρυθμός με παρασέρνει. Παίζω και σε σκέφτομαι. Πάλλομαι εν συντονισμώ. Με τα τύμπανα πολιορκώ. Με το ρυθμό τους στέλνω μηνύματα. Σ’ αγγίζουν άραγε; Μένω με την απορία. Παίζω. Στέλνω. Ελπίζω. Προσμένω. Ένας ντράμερ έγινα. Σε αγαπάω.


09/03/2009