203. Οι Σελίδες 21 και 22 [ΝΚ]

Πόσο βαθειά πρέπει να προχωρήσει το μαχαίρι της αυτοκριτικής για να κρατήσω στα χέρια μου ένα αποτέλεσμα; Αυτή η καταπληκτική και αδικαιολόγητη έλλειψη συναναστροφών. Είναι δυνατό να φταίνε πάντα οι άλλοι;. . .

01/09/1981
. . . Και στην Αθήνα οι άνθρωποι μου. Χάνοντας την εξέλιξη των διαδικασιών της ζωής τους αισθάνθηκα απομακρυσμένος και ανήσυχος. Δεν ισχύει πια η συναισθηματική κλίμακα που είχα γνωρίσει και είχα συμμετοχή στην οικοδόμησή της. Καινούργιες αντιδράσεις και ενέργειες που σου αφήνουν μια πικρή αίσθηση μοναξιάς.
Το πρόβλημα είναι ότι όντας μόνος, π.χ. στην Βέροια, φορτίζεσαι συναισθηματικά και στον ελάχιστο χρόνο της παραμονής σου κοντά τους ζητάς, ασυνείδητα κάποτε, τα ακατόρθωτα. Ξεκινάς με μια λαχτάρα την οποία δεν είναι καθόλου υποχρεωμένοι να συμμερίζονται και, συνήθως, δεν την συμμερίζονται. Δεν είναι ότι δεν κατανοούν, είναι ότι δεν γνωρίζουν. Γιατί η εμπειρία της στρατιωτικής θητείας είναι ανεξαργύρωτη. . .

26/10/1981
. . . Μοιάζει να έχω αποφασίσει ότι:
- Το οτιδήποτε καταντά να είναι μία ιδέα και σαν τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. . .

07/11/1981
Τι είναι πιο ισχυρό από τη θέληση;
Τίποτα!

17/11/1981
. . . Εκείνο που σιχαίνομαι είναι το να είμαι φοβισμένος, για το οτιδήποτε.

13/12/1981
. . . Πια ούτε ξέρω τι μου γίνεται. Όλα έχουν λιώσει. Όλα γυρεύουν ν’ ανασάνουν. Το παν, μέσα μου, διεκδικεί την επιβίωση του. Αδύνατο άλλο να σταθώ ακίνητος. Και πού να πατήσω το πόδι; Πού να σύρω τη φωνή βραχνή κι ανθρώπινη πολύ; Κύρια πώς; Το πώς είναι που τη ζωή μου δυνάστεψε. . .

20/12/1981
. . . Περίεργο πολύ να ανακαλύπτεις τις πληγές των ανθρώπων κάτω από τις φτέρνες τους. . .

09/01/1982
. . . Δεν έχω πληγές επειδή είμαι όλος μια πληγή. . .

09/01/1982
. . . Ήταν γύρω στις 11 κ΄ 30 που γύριζα σπίτι όταν ξαφνικά ένοιωσα να πλημμυρίζω αγάπη και τρυφερότητα για τον πατέρα μου. Ήταν κάτι εξαιρετικά έντονο και πρωτόγνωρο που με ξάφνισε. . .

20/01/1982