Τετάρτη 26 Απριλίου 2006

Περί Ποιήσεως [ΝΚ]


Τι, τέλος πάντων, είναι η ποίηση; Μην είναι λεξούλες στη σειρά; Μην είναι στρυφνεπίστρυφνα νοήματα και όποιον πάρει ο χάρος; Μην είναι ωραίες “εικόνες” και, ομοίως, όποιον πάρει ο χάρος; Μην είναι ένα άδειασμα του μυαλού; Μια έξαρση του νου; Μια λεξηλαγνεία σε φούντωση; Ένα “μου ΄ρθε και το γράφω”, ίσως; Ένα γιατί ο Σεφέρης και όχι εγώ; Ένα “φτου μου!” του/της απίθανου/απίθανης τι ωραία που τα γράφω!; Τι είναι τέλος πάντων; Και έχουμε το δικαίωμα “εμείς” οι ποιητές να παιδεύουμε [καμιά σχέση με την αρχική έννοια] τον κόσμο; Πόσο το βασανίζουμε το πόνημά μας; Πόσο ελέγχουμε τα γραφόμενα μας; Ερχόμαστε στην θέση του δύσμοιρου αναγνώστη; Όχι του ομοίου μας αλλά του καλοπροαίρετου, επαρκή [κατά Σεφέρη], αναγνώστη; Πάντοτε είχα “πρόβλημα” με την “ποίηση” των συγχρόνων μου. Δυσκολεύομαι αφάνταστα να παρακολουθήσω τον ειρμό των πονημάτων τους. Πέντε στους τέσσερεις Έλληνες γράφουν ποιήματα. Η συντριπτική πλειονότητα των πονημάτων είναι, επιεικώς, μπούρδες. Οι περισσότεροι το αγνοούν. Βρίσκονται και πέντε-έξη όμοιοί τους να αρθρώσουν ένα “Τι μέγκλα ποιητής είσαι εσύ παιδί μου!” και πάει! Καλάμι και φύγαμε! Δέκα ή τριάντα λέξεις η μία δίπλα στην άλλη δεν φτιάχνουν ένα ποίημα. Χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα. Τα περισσότερα τέτοια “ποιήματα”, λοιπόν, δεν είναι τίποτα άλλο παρά λεξούλες η μία δίπλα στην άλλη. Θολές, συγκεχυμένες εικόνες που δεν αντέχουν στην παραμικρή και απλούστερη νοηματική ανάλυση. Και δεν μιλάω για λογική νοηματική/εννοιολογική ανάλυση και μόνο αλλά για ανάλυση του όλου. Ακριβώς για το “Τι θέλει να πει ο ποιητής;”. Φοβούμαι ότι, τις περισσότερες φορές, και να θέλει δεν μπορεί να πει τίποτα. Βλέπετε άλλο ψελλίζω άλλο μιλώ. Επίσης άλλο γράφω για τον εαυτό μου άλλο γράφω για να τα διαβάσουν και άλλοι. Δεν θέλω, με όλα αυτά, να πω ότι δεν πρέπει να γράφουμε. Ίσα – ίσα. Χρειάζονται χίλιοι, πέντε χιλιάδες “ερασιτέχνες ” για να αναδυθεί ένας Σεφέρης, ή ένας Ελύτης. Και τους χρειαζόμαστε τους ποιητές. Είναι το φως του κόσμου. Η παρηγοριά της ψυχής μας. Η προσωποποίηση των ερώτων μας. Απλά να έχουμε επίγνωση του που βρισκόμαστε και που πατάμε. Να βασανίζουμε περισσότερο τη γραφή μας. Να μην βιαζόμαστε να “γεννήσουμε ” τα ποιήματά μας. Και να μελετάμε, να εξασκούμαστε, να ζούμε, να αφουγκραζόμαστε τη ζωή μας και τις ζωές των άλλων. Αφτά [του “αυτά ” γραφή αγαπημένη μου] τα ολίγα και αρκετά και επειδή, ίσως [που το εύχομαι], κάποιους τους έβαλα σε σκέψεις δεύτερες ας εκτεθώ, μια ακόμη φορά, με την “Πρώτη Γραφή“ που, αριστερά, παραθέτω. Σας καλημερίζω . . .

26/04/2006

6 σχόλια:

  1. Καλημέρα .
    Μακάρι να έγραφαν οι 5 στους 4 . Γιατί τότε θα διάβαζαν οι Ελληνες ποίηση . Λιγάκι ελιτίστικες οι απόψεις σας .
    Η ποίηση είναι εντελώς υποκειμενική και συμπεριλαμβάνει τόσες έννοιες που είναι δύσκολο να χαρακτηριστεί .
    Ας πούμε με μία σύντομη περιγραφή ότι είναι μιά κατάθεση ψυχής καταγράφοντας στιγμές .
    Ποτέ δεν θα χαρακτήριζα μπούρδα (έστω κι'αν αντικειμενικά είναι) κάτι που έγραψε κάποιος .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα και σε εσάς. Κατανοώ, αλλά ας το πάμε από την αρχή. Οι Έλληνες που γράφουν ποιήματα είναι πραγματικά πολλοί. Ίσως είναι η, απατηλή, ευκολία του να σκαρώσεις ένα ποίημα [εάν έχει και ομοικαταληξία ακόμα καλύτερα] από το να γράψεις, ας πούμε, ένα διήγημα. Πραγματικά οι απόψεις μου μοιάζουν ελιτίστικες αλλά δεν μεγαλώνει, και δεν διαβάζει, κενείς δίχως συνέπειες. Σαφώς η ποίηση είναι υποκειμενική αλλά αν δεχτούμε και το "εντελώς" δεν έχει πλέον νόημα να συζητάμε. Δεν υπάρχει τέχνη δίχως, δυναμικούς έστω, κανόνες. Η εφαρμογή, ακριβώς, των κανόνων αυτών μας επιτρέπει να διακρίνουμε την καλή από την κακή ποίηση με ότι αυτό για τον καθένα συνεπάγεται και σημαίνει. Ομολογώ ότι η λέξη "μπούρδα" που χρησιμοποίησα είναι βαριά. Επιθυμούσα απλώς να δώσω έμφαση και να αποτρέψω από την ιδέα ότι η, δημοσιευμένη, ποίηση είναι του καθενός. Δεν επιθυμώ να πληγώσω ή να αποθαρρύνω κανέναν. Ειλικρινώς θα επιθυμούσα όμως να πεισμώσω κάποιους ώστε να επιτύχουν καλύτερα αποτελέσματα. Να γράψουν καλύτερη ποίηση. Πιο άμεση, πιο κατανοητή. Απαλλαγμένη από στολίδια και φιοριτούρες. Μια ποίηση που το βάρος των λέξεων της θα ισούται με το βάρος του όλου. Μια ποίηση όπου καμιά λέξη δεν θα περισσεύει και καμιά λέξη δεν θα λείπει. Ελπίζω ότι διασκέδασα τις εντυπώσεις σας . . .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είναι τόσο μεγάλη η συζήτηση και την έχω κάνει τόσες φορές ...
    και εντελώς λάθος μέρος ένα μπλογκ για να συζητηθεί γιατί έχει τόσες παραμέτρους και θέλει τόση ανάπτυξη ... Εν τάχει .
    Είμαι κατά της αρνητικής κριτικής . Καλοπροαίρετα σχόλια ή υποδείξεις ναι , αλλά η λέξη μπούρδα ήταν σαφώς άπρεπη για κάποιον που καταθέτει ψυχή . Γιατί αυτό δεν είναι η ποίηση ?
    Το να σκαρώσει ένα ποιηματάκι το μπορεί ο καθένας , το να έχει ποιότητα , διαχρονικότητα και ουσία είναι που έχει σημασία . Ε δεν γίνεται να είναι όλοι ποιητές ...
    Μόνο και μόνο το γεγονός ότι προσπαθεί να γράψει ο οποιοσδήποτε , όσο κακό και να είναι το αποτέλεσμα , εγώ το θεωρώ θετικό στους δύσκολους καιρούς που περνάμε .
    Σαφώς να υπάρχουν κανόνες , ακόμα όμως πιό προκλητικό να τους παραβιάζεις ! Ούτως ή άλλως χρειάζονται για να μάθει κανείς .
    Το να γράφω για μένα είναι απόλαυση . Στην αρχή ήθελα να είμαι απλή και κατανοητή . Οταν όμως ανακάλυψα την μαγεία των εγκεφαλικών παιχνιδιών που μπορεί να έχει ένα ποίημα το βρήκα τρομερά δελεαστικό . Είναι εκπληκτική η πρόκληση να παίζεις με τις λέξεις και με τον εαυτό σου .
    Και κλείνω με ένα ερώτημα .
    Γράφουμε για μας ή για τους άλλους ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σας όσον αφορά την χρησιμοποίηση της λέξης "μπούρδα". Άπρεπη και άστοχη και άκομψη και άδικη ίσως. Ολίσθημα λοιπόν. Ζητώ συγγνώμη. Η έξαρση δεν είναι πάντοτε ο καλύτερος σύμβουλος. Θα μπορούσα να το θέσω πιο κομψά. Χαίρομαι για την αντίδρασή σας που μου δίνει την δυνατότητα να υπαναχωρήσω. Ήθελα να επισημάνω την διαφορά ανάμεσα στην "προσωπική" και την "δημοσιευμένη" ποίηση. Διαφορά που πιστεύω ότι και υφίσταται και, θα πρέπει, να διαφοροποιεί. Η ποίηση που εμφανίζεται στα ηλεκτρονικά ημερολόγια είναι της πρώτης ή της δεύτερης κατηγορίας; Ερωτηματικό. Η, κατά προτίμηση συνειδητή, παραβίαση των κανόνων είναι τόσο επιθυμητή όσο και δύσκολη. Συμφωνώ ότι, η όποια, "συγγραφική δραστηριότητα" αποτελεί πηγή ευχαρίστησης και, γιατί όχι, αφετηρία πνευματικής ανάτασης. Όσο για το ερώτημα σας αυτό το "ή" το χρειαζόμαστε; Γιατί να μην το αντικαταστήσουμε με ένα "ή/και" και να απορρίψουμε το ερωτηματικό; Το μόνο σίγουρο παραμένει ότι γράφουμε γιατί το θέλουμε.

    Καλή σας ημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλημέρα
    Μπορούμε να καταργήσουμε τον πληθυντικό ευγενείας γιατί με κάνει να αισθάνομαι γιαγιά ?
    Πιστεύω ότι η ποίηση είναι πάντα μιά προσωπική υπόθεση , είτε είναι δημοσιευμένη είτε όχι . Αφού ούτως ή άλλως κανείς δεν ξέρει επ'ακριβώς τι θέλει να πει ο ποιητής ... Ο αναγνώστης βλέπει πάντα αυτό που θέλει να δει .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρα. Ας μιλάμε, λοιπόν, στον ενικό. Η ποίηση είναι προσωπική υπόθεση όσο δεν δημοσιοποιείται. Από την δημοσιοποίησή της και πέρα είναι και άλλα πράγματα. Ο ποητής, υποθέτω, γνωρίζει τι θέλει να πει,αε το τι δε βλέπει ο αναγνώστης είναι μεγάλη και πολύπλοκη ιστορία. . .

    ΑπάντησηΔιαγραφή