Το έχω παρατηρήσει. Όποτε η μέρα είναι ιδιαίτερη, είτε λόγω καιρού είτε λόγω ημερολογίου, σκέφτομαι πρόσωπα συγκεκριμένα. Υπάρχει, δηλαδή, μια ομάδα 5-6 ατόμων από την οποία, ανάλογα με την περίσταση, γίνεται μια “φυσική επιλογή”.
Είναι, ας πούμε, η μέρα ηλιόλουστη; Σκέφτομαι την Φ. Είναι παραμονή εθνικής επετείου;! Σκέφτομαι την Ν. Είναι μια μέρα σαν την σημερινή; Σκέφτομαι την Μ. Και κάπως έτσι πάει. Μερικές φορές το “σκέφτομαι” γίνεται τηλεφώνημα, άλλες γίνεται βαλάντωμα και άλλες “τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι ο παφλασμός των κυμάτων;”.
Φταίει που με τα μέλη της πιο πάνω ομάδας έχουν κοπεί ή έχουν λασπώσει ή έχουν χαθεί οι δρόμοι επικοινωνίας. Φταίει που είμαι ποντισμένος στο παρελθόν μου [και άρα στο παρόν που αναγκαστικά παρελθοντοποιείται], φταίει που συντηρώ το επιμέρους σαν όλον, φταίει που μου έχουν μείνει απορίες για συμπεριφορές και καταστάσεις. Φταίει που έχω την αίσθηση ότι οι απέναντι ανταποκρίνονται πλημμελώς στα όποια, λόγω ή έργω, αιτήματα μου.
Έτσι! Είναι κάτι τέτοιες μέρες που η σκέψη μου πάει και βρίσκει και αγκαλιάζει. Και υπάρχουν ένα σωρό ανόητα “αν”, ψεύτικα “ίσως” και μάταια “μακάρι” που δεν θα εξαργυρωθούν ποτέ και σε καμία Τράπεζα. Γιατί ο κόσμος [το “στολίδι”] είναι έτσι όπως είναι και ο καθένας έχει τα δικά του και, όπως είπε η Μαφάλντα [Quino]:
- Το επείγον δεν αφήνει χρόνο για το αναγκαίο
Και τρέχουμε λαχανιασμένοι πίσω από μια καθημερινότητα που δεν μας ταιριάζει και που ποτέ δεν θα μάθουμε αν μας αξίζει ή αν για άλλα, μεγάλα, ήμασταν πλασμένοι.
Είναι κάτι μέρες σαν αυτή, με κρύο και χιόνι, που θέλω να αρπάξω το τηλέφωνο, να γράψω επιστολές, να στείλω e-mail, να πω και να κάνω. Και δεν κάνω τίποτα. Μονάχα κάθομαι εδώ και γράφω αυτά που διαβάζετε. Λοιπόν, ακόμα μια μποτίλια στο πέλαγος [των ανθρώπων, των βίων, των καταστάσεων] που θα ταξιδέψει και, πιθανότατα, δεν θα φτάσει.
Αν, όμως, φτάσει; Η γνωστή ιστορία:
Ό,τι φεύγει, φτάνει;
Ό,τι φτάνει, δένει;
Ό,τι δένει, δίνει;
Ό,τι δίνει, κάνει;
Ό,τι κάνει, πρέπει;
Ό,τι πρέπει, είναι;
Εδώ, πλέον, σας θέλω!
24/01/2006
Είναι, ας πούμε, η μέρα ηλιόλουστη; Σκέφτομαι την Φ. Είναι παραμονή εθνικής επετείου;! Σκέφτομαι την Ν. Είναι μια μέρα σαν την σημερινή; Σκέφτομαι την Μ. Και κάπως έτσι πάει. Μερικές φορές το “σκέφτομαι” γίνεται τηλεφώνημα, άλλες γίνεται βαλάντωμα και άλλες “τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι ο παφλασμός των κυμάτων;”.
Φταίει που με τα μέλη της πιο πάνω ομάδας έχουν κοπεί ή έχουν λασπώσει ή έχουν χαθεί οι δρόμοι επικοινωνίας. Φταίει που είμαι ποντισμένος στο παρελθόν μου [και άρα στο παρόν που αναγκαστικά παρελθοντοποιείται], φταίει που συντηρώ το επιμέρους σαν όλον, φταίει που μου έχουν μείνει απορίες για συμπεριφορές και καταστάσεις. Φταίει που έχω την αίσθηση ότι οι απέναντι ανταποκρίνονται πλημμελώς στα όποια, λόγω ή έργω, αιτήματα μου.
Έτσι! Είναι κάτι τέτοιες μέρες που η σκέψη μου πάει και βρίσκει και αγκαλιάζει. Και υπάρχουν ένα σωρό ανόητα “αν”, ψεύτικα “ίσως” και μάταια “μακάρι” που δεν θα εξαργυρωθούν ποτέ και σε καμία Τράπεζα. Γιατί ο κόσμος [το “στολίδι”] είναι έτσι όπως είναι και ο καθένας έχει τα δικά του και, όπως είπε η Μαφάλντα [Quino]:
- Το επείγον δεν αφήνει χρόνο για το αναγκαίο
Και τρέχουμε λαχανιασμένοι πίσω από μια καθημερινότητα που δεν μας ταιριάζει και που ποτέ δεν θα μάθουμε αν μας αξίζει ή αν για άλλα, μεγάλα, ήμασταν πλασμένοι.
Είναι κάτι μέρες σαν αυτή, με κρύο και χιόνι, που θέλω να αρπάξω το τηλέφωνο, να γράψω επιστολές, να στείλω e-mail, να πω και να κάνω. Και δεν κάνω τίποτα. Μονάχα κάθομαι εδώ και γράφω αυτά που διαβάζετε. Λοιπόν, ακόμα μια μποτίλια στο πέλαγος [των ανθρώπων, των βίων, των καταστάσεων] που θα ταξιδέψει και, πιθανότατα, δεν θα φτάσει.
Αν, όμως, φτάσει; Η γνωστή ιστορία:
Ό,τι φεύγει, φτάνει;
Ό,τι φτάνει, δένει;
Ό,τι δένει, δίνει;
Ό,τι δίνει, κάνει;
Ό,τι κάνει, πρέπει;
Ό,τι πρέπει, είναι;
Εδώ, πλέον, σας θέλω!
24/01/2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου